Το πέρασμα του ξωτικού

Το σούρουπο πλησίαζε γοργά.Κοίταξε για λίγο πίσω της ... Κανείς δεν φαινόταν. 
Άνοιξε λίγο το βήμα της και έπειτα η ανάσα της έγινε γρηγορότερη.
Περπατούσε και το κύμα πίσω σκέπαζε τα χνάρια της. Το νερό έφτασε και έβρεξε τις άκρες του αέρινου φουστανιού της.
Άρχισε να τρέχει, οι σταγόνες απ τα δακρυσμένα της μάτια είχαν κάνει μονοπάτι και κυλούσαν πλάι στους κροτάφους της , και έπεφταν κάπου πίσω στην αμμουδιά..
Ένα γλαροπούλι ξωπίσω της θαύμασε από ψηλά τούτο το ξωτικό που έτρεχε προς την λησμονιά.
Είχε περάσει αρκετός καιρός από τότε που την είχε επισκεφτεί η αισιοδοξία..Σχεδόν την είχε ξεχάσει.
Νύχτωσε ...
Από μακριά είδε επιτέλους τον προορισμό της. 
Σήκωσε το πόδι της και κάνοντας  το πρώτο βήμα ανέβηκε στην ξύλινη προβλήτα.
Από πάνω της εκείνο το θαλασσοπούλι που την είχε πάρει στο κατόπι νωρίτερα.
Τώρα το βήμα της είχε γίνει τόσο αργό.. μα τόσο αργό.
Την γαλήνια εκείνη ησυχία έσπαζε μονάχα ο ήχος που έκαναν τα δάκρυά της καθώς έσκαγαν κάτω.
Είχε φτάσει στο τέρμα..
Στο πέρασμα.
Ξαφνικά ο ουρανός έγινε ποιο σκοτεινός,η θάλασσα αγρίεψε,ο αέρας άρχισε να στροβιλίζεται ολόγυρά της, την πλησίασε και την βούτηξε στα σωθικά του..Την πήρε και την σήκωσε ψηλά.κι ακόμα ποιο ψηλά..
Κι ύστερα έγινε ένα με εκείνο το θαλασσοπούλι, κι άρχισαν έναν χορό που ποτέ μου δεν ξανάδα.
Λίγο παρακάτω το κύμα έσβησε και τα τελευταία χνάρια της. Τίποτα πια δεν θύμιζε την παρουσία της σε εκείνη την αμμουδιά.
Μα τι σημασία είχε αυτό;
Είχε βρει το πέρασμα,και μόλις είχε αρχίσει την περιπλάνησή της σε άλλους κόσμους με παρέα της εκείνο το πανέμορφο θαλασσοπούλι με μάτια σαν χάντρες.. 
Μαζί ξεκίνησαν ετούτο το ταξίδι ... Μέχρι το επόμενο πέρασμα...

Φωτογραφία, κείμενο: Νίκος Ταμβακολόγος
Περιοχή: Κοκκινιά Λακωνίας

Έλος Λακωνίας..Πυροσβεστική σε συνεργασία με την Δεή κατέβασαν γάτο που ήταν στην κορυφή κολόνας της Δεή.(φωτό)

Σάββατο 15 Δεκεμβρίου 2018

Την περιπέτεια της μέχρι τώρα ζωής του έζησε ένας Ασπρόμαυρος γατούλης που ακούει στο όνομα Συλβέστερ,μιας και τις πρωινές ώρες κυνηγημένος από έναν σκυλάκο ανέβηκε για να γλυτώσει πάνω σε μια μεγάλη κολόνα της ΔΕΗ και μάλιστα στην κορυφή ανάμεσα στα ηλεκτροφόρα καλώδια.

Για χάρη του λοιπόν κινητοποιήθηκε Δεη και πυροσβεστική εδώ στην Νότια Λακωνία.

Στην αρχή κατέφθασε άνθρωπος της Δεή από την Σκάλα Λακωνίας,αλλά και μικρό όχημα από τον πυροσβεστικό εθελοντικό σταθμό που βρίσκεται στην Μυρτιά Λακωνίας.

Το ύψος όμως ήταν αρκετά μεγάλο και χρειαζόταν μεγάλη σκάλα αρκετών μέτρων.

Οπότε και ήρθε πυροσβεστικό όχημα από το Γύθειο Λακωνίας, όπου με την μεγάλη σκάλα και μετά από 2,30 ώρες η περιπέτεια για τον Συλβέστερ τελείωσε όμορφα.

2,30 ώρες ακροβασία πάνω στα καλώδια με αρκετά γλιστρήματα στην αρχή αλλά και παρά τρίχα κίνδυνο ηλεκτροπληξίας..

Κατά καιρούς βλέπω βιντεάκια στα facebook κ.τ.λ από παρόμοιες ενέργειες σε άλλα κράτη π.χ Τουρκία αλλά και σε πολλές άλλες. Και αρκετοί από κάτω να σχολιάζουν .. Αν είχε γίνει αυτό στην Ελλάδα τίποτα δεν θα γινόταν θα το άφηναν εκεί και άλλου τέτοιου είδους σχόλια.

Κι όμως φίλοι μου, με περιστατικά σαν το σημερινό και με ανθρώπους σαν κι αυτούς απ την Δεή Σκάλας Λακωνίας, του εθελοντικού πυροσβεστικού σταθμού Μυρτιάς Λακωνίας, και φυσικά τους άντρες από την πυροσβεστική Γυθείου Λακωνίας αλλά και όλους τους συναδέλφους τους ανά την Ελλάδα, έρχεται η απάντηση σε όλους εσάς που κατά καιρούς κάνετε τέτοια σχόλια.

Θέλω να τους ευχαριστήσω και πάλι μέσα από το προσωπικό μου ιστολόγιο, γιατί πραγματικά ένιωσα ελπίδα ζώντας όλο αυτό το γεγονός των σχεδόν 3 ωρών. 

Μάλιστα το συναίσθημα της ελπίδας έγινε εντονότερο όταν ένας διερχόμενος περίεργος είπε καλά για μια γάτα ήρθε η πυροσβεστική? Την ώρα μάλιστα που ο πυροσβέστης ήταν τέρμα πάνω στη Σκάλα και ετοιμαζόταν να πιάσει τον φοβισμένο γατούλη.

Αγαπητέ μου περίεργε κάτοικε Έλους δυστυχώς αλλά θα μείνεις με αυτήν την απορία για το υπόλοιπο της ζωής σου.Είναι σίγουρο πως ποτέ δεν θα μπορέσεις να καταλάβεις γιατί κινητοποιήθηκαν τόσοι άνθρωποι για να σώσουν απλά μια γάτα.

Το σκιάχτρο του ονείρου

Βράδιασε, το σκιάχτρο κουράστηκε και κατέβασε τα χέρια. 
Άλλη μια νύχτα γεμάτη από ψεύτικες αλήθειες ξεκίνησε σε εκείνο το παγωμένο σκηνικό.
Ξύλινες φιγούρες άρχισαν να ορθώνονται παντού τριγύρω, αρχίζοντας την βραδινή περιπλάνηση τους. 
Το σκιάχτρο έπαψε να αναπνέει για να μην προδοθεί απ το ίδιο του το χνώτο.
Έμεινε ακίνητο,χωρίς ζωή για να μην χαλάσει την μαγεία αυτής της κρύας νύχτας σε εκείνη την ακτή.
Ένα σκιάχτρο διαφορετικό από όλα τ άλλα,γεμάτο από όμορφα  ανύπαρκτα συναισθήματα, ένα σκιάχτρο που δεν έμαθε ποτέ του να φοβίζει,ούτε και απόψε θα το έκανε. Ένα σκιάχτρο που γεννήθηκε μέσα στο όνειρο μιας Νηρηίδας ένα όνειρο λίγων δευτερολέπτων, όσο και ''έζησε''.

Ο μικρός Άνθρωπος και ο Δράκος

Και εντελώς ξαφνικά απόψε επισκέφθηκε την σκέψη μου εκείνη η μέρα.Θυμήθηκα το ήλιο που κρεμόταν από αόρατες κλωστές δεμένες στο ταβάνι του ουρανού και κάποιο αόρατο σταθερό χέρι άφηνε σιγά σιγά τις κλωστές να γλιστρούν και ο ήλιος έπεφτε κι έπεφτε,κι έπεφτε... Χαμογελούσε και χανόταν όπως στην ζωγραφιά κάποιου μικρού παιδιού.Και ξάφνου ένα αεράκι κόπιασε από το πουθενά γεμίζοντας ασπρόμαυρες συννεφιασμένες φιγούρες το πορτοκαλομπλέ του ουρανού. Ζήλεψε σκέφτηκα που θαύμαζα την εικόνα..Η ώρα περνούσε τόσο γρήγορα.

Ο μικρός ξύλινος άνθρωπος μπροστά μου είχε τεντώσει τα χέρια του και ακουμπούσε τον μισοθαμένο ξύλινο δράκο..

Τους άφησα εκεί και τράβηξα για την πραγματικότητα..

Εκείνη την μέρα...

Τα βήματα μιας εγκλωβισμένης ψυχής

Νύχτωσε
Η κουνιστή ξύλινη πολυθρόνα ακούνητη στην άκρη της σάλας,πίσω απ το κλειστό παραθύρι..
Ένα άψυχο χνώτο χαμένο μες στο σκοτεινό δωμάτιο,φυλακισμένο, ψάχνει την έξοδο σε κάποια χαραμάδα. 
Κάποτε ήσουν ύλη εκεί μέσα..Τώρα το μόνο που ξέμεινε εκεί είναι τα άυλα βήματά σου στο σκονισμένο ξύλινο πάτωμα..
Αμέτρητα βήματα μιας εγκλωβισμένης ψυχής που αναζητά την ελευθερία της..

Εξόρμηση στο Απολιθωμένο δάσος στην Νότια Λακωνία

Υπέροχη τοποθεσία. Το τυρκουάζ χρώμα της θάλασσας και η απόλυτη ησυχία σου προκαλούν μια όμορφη ηρεμία και γαλήνη. Για όσους επιζητούν τα παραπάνω είναι τέλειος προορισμός,σε συνδυασμό με τις γύρω περιοχές. Αφού περάσετε την Νεάπολη Λακωνίας και τον Άγιο Νικόλαο  και λίγο πριν φτάσετε στον υπέροχο οικισμό του Προφήτη Ηλία, θα ακολουθήσετε την σήμανση και μπαίνοντας σε έναν χωματόδρομο 3,5 χιλιομέτρων θα φτάσετε στον προορισμό.Ο χωματόδρομος σε κάποια σημεία είναι δύσκολος (αν είστε από αυτούς που φοβάστε μην ταρακουνήσετε το ΙΧ αυτοκίνητό σας,μην πάτε καλύτερα)Κάποια στιγμή θα φτάσετε  στο ωραίο κιόσκι που θα δείτε στις φωτογραφίες και μπορείτε να καθίσετε να απολαύστε την θάλασσα και τα πλοία που συνεχώς περνούν στο βάθος.Τα σταντ με τις πληροφορίες για την περιοχή έχουν παραδοθεί στον χρόνο και τις καιρικές συνθήκες(θέλουν αλλαγή)Αφού κατεβείτε και θαυμάσετε τις πετρωμένες ρίζες των δέντρων εκατομμυρίων ετών αλλά και τα κοχύλια που έγιναν πλέον ένα με τα βράχια,αν είστε τολμηροί κάντε και ένα μπανάκι(λέω τολμηροί σε περίπτωση που πάτε αρχές Μάρτη η εκτός καλοκαιριού όπως εγώ)   Στην επιστροφή μετά το εκκλησάκι της Αγίας μαρίνας θα δείτε μια διχάλα με 2 χωματόδρομους, ο δεξιά ήταν που ήρθατε,αυτή την φορά να πάρετε τον αριστερά ώστε να βγείτε στον οικισμό του Προφήτη Ηλία. Εγώ έκανα την επίσκεψη αρχές Μαρτίου.Για όσους περιμένουν να δουν κάτι άλλο εκτός την απλή ομορφιά της φύσης καλύτερα να μην πάνε..

Ένα παιδί ανοίγει το παράθυρο για μια άλλη διάσταση

Πέμπτη 10 του Μαΐου του 2018

Ώρα 8:30 το πρωί σε μια υπέροχη Κυανή Ακτή εδώ στο Έλος Λακωνίας.
Είναι λίγες οι φορές που κάποιος θα μπορέσει να ''πετύχει'' αυτές τις συνθήκες στο όλο τοπίο,ιδίως εδώ στην Κυανή Ακτή στον Λακωνικό κόλπο που το χουμε το κυματάκι μας.
Ένας ουρανός συννεφιασμένος που άρχισε να αιμορραγεί.. Ψιχάλες στο κενό,σε ελεύθερη πτώση..
Η θάλασσα σχεδόν ακίνητη κάνει το τοπίο να μοιάζει νεκρικό.
Ο ορίζοντας πεντακάθαρος, στο βάθος σχηματίζονται τα Κύθηρα και δεξιά και αριστερά τα ''δυο πόδια'' της Μάνης και της Νεάπολης.
Δεν ήθελα να χάσω ούτε λεπτό από το να βρεθώ στο κρυστάλλινο παγωμένο νερό..
Καθώς έμπαινα λίγο δεξιά μου πρόσεξα κάτι που μου απέσπασε την προσοχή, βγήκα ξανά και κατευθύνθηκα προς τα εκεί. 
Έφτασα αμέσως, και έμεινα έκπληκτος..
Αυτή η μέρα απέκτησε ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον ..
Είμαι ένας άνθρωπος που ζω και επηρεάζομαι από τις εικόνες τριγύρω μου. Πάντα θα μείνω να θαυμάσω μια εικόνα που θα μου φέρει μια ευχαρίστηση,και θα μου φέρει μαζί κι άλλες εικόνες..
Και ποιο πολλές..
Πολλές φορές μένοντας απλά κοιτάζω χωρίς καμιά σκέψη,τίποτα,μόνο ένα ευχάριστο γαλήνιο συναίσθημα από κείνα που τα νιώθεις..
Άλλες πάλι κοιτάζοντας αφήνω την φαντασία μου να καλπάσει σαν των μικρών παιδιών.. 
Ιστορίες και σενάρια που τις περισσότερες φορές δεν συνοδεύονται από καμιά λογική..
Εκείνο το παιδί φαντάζεται ιστορίες που κρύβουν γοργόνες που ξεβράστηκαν και έγιναν ξύλα,νεράιδες που αιωρούνται πάνω σε λίμνες,αρχέγονα πλάσματα της θάλασσας,πύλες για μια άλλη διάσταση, ιστορίες για πλοία φαντάσματα κάπου στο βάθος, αόρατα που καραδοκούν..
Λίγα μέτρα έμειναν για το σημείο που είναι αφημένο το αυτοκίνητο, και σε αυτήν την μικρή πορεία το παιδί εκείνο σιγά σιγά χάνεται,μένοντας πίσω χαμένο στην ίδια του την φαντασία..
Λίγη ώρα αργότερα ο χτύπος της πόρτας του αυτοκινήτου και το κλειδί που γυρίζει σε έχει φέρει στην πραγματικότητα. Σκέφτεσαι αυτόματα ότι πρέπει να τρέξεις να προλάβεις να κάνεις εκείνο, να φτιάξεις το άλλο, και το παράλλο και μεθαύριο αυτό και πάει λέγοντας.. Η καθημερινότητα μας.
Το βράδυ όταν ξαπλώνεις και πριν κοιμηθείς κάποιες φορές ''πιάνεις'' τον εαυτό σου να σκέφτεται εκείνο το παιδί και ταυτόχρονα εκείνο το γνωστό ανέκδοτο (πες μου Γιατρέ,για να ξέρω και εγώ πότε θα μου συμβεί αυτό ) και ξεσπάς σε χαμόγελα αυτοσαρκάζοντας σε..) Παρόλο που και εσύ σαρκάζεις τις ίδιες σου τις σκέψεις όμως, ζεις για την στιγμή εκείνη που σε κάποια από τις επόμενες ''αποδράσεις'' σου θα ξαναβρείς εκείνο το παιδί που κρύβεται μέσα σου και η φαντασία του σε συναρπάζει και σε οδηγεί στο να ''ξεφεύγεις'' και να γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος..
Με αυτά και με αυτά δεν σας είπα τι ήταν αυτό που μου τράβηξε την προσοχή στο κυμοθάλασσο. ήταν ένα παλιό παντζούρι παραθύρου..Όχι ένα οποιοδήποτε όμως..
Εκείνο το παιδί μου είπε ότι τοποθετώντας το οπουδήποτε θέλεις,μπορείς ανοίγοντάς το να ταξιδέψεις μέσα στον χρόνο..
Ντρέπομαι που το λέω αλλά το δοκίμασα, φυσικά δεν έγινε τίποτα. Εκείνο το παιδί επέμενε ότι γίνεται και πως μπόρεσε και ταξίδεψε σε μια μαγική παραλία όπου τα ξύλα παίρνουν μορφή και τα βράδια ζωντανεύουν και περιπλανιούνται κάτω απ τα αστέρια στην πανέμορφη αμμουδιά.. 

Δείτε και εδώ: http://tamvakologos.blogspot.gr/2018/02/blog-post.html

Το τέλος του μικρού ταξιδευτή

25 Απρίλη 2018

Σήμερα,μεταξύ παραλίας Κυανής Ακτής και Αστερίου εδώ στα Νότια της Λακωνίας.Το ταξίδι τελείωσε για άλλη μια χελώνα caretta caretta. 
Αυτήν την φορά ήταν ένας μικρούλης στα χρόνια και στο μέγεθος.
Χωρίς εξωτερικά εμφανή σημάδια που να μαρτυρούν τον λόγο της κατάληξής του.
Το πιθανότερο να κατάπιε κάποια πλαστική σακούλα (από αυτές που πετάμε)  περνώντας την για μέδουσα.. 
Έπραξα ότι και όλες τις άλλες φορές,ειδοποίηση στον ΑΡΧΕΛΩΝ και στο Λιμενικό Γυθείου όπου και τους περίμενα στο σημείο,όπου κατέγραψαν το περιστατικό και θα ακολουθούσε ειδοποίηση στον δήμο για παραλαβή της μικρής χελώνας και την μεταφορά της στον κτηνίατρο για όλα τα προβλεπόμενα.
Μπράβο στα παιδιά του Λιμενικού Γυθείου που έχουν ευαισθησίες και το αποδεικνύουν. Μετά την πρώτη ματιά αφότου έφτασαν, ο ένας κύριος 2 φορές ψέλλισε .. το καημένο. Για εμένα λέει πολλά αυτό.

Το Πατρικό

Γέλια και κλάματα .. Παιδικές φωνές, φτώχεια, αγάπη. Πόλεμοι,δυσκολίες..Κοιτάζω μέσα από μια τρύπα που κάποτε ήταν παράθυρο. Η γιαγιά η Δημητρούλα δεν κάθεται σε εκείνο το καρεκλάκι μπροστά στο τζάκι πια. Μια λάμπα λαδιού κρέμεται ακόμη στον μισογκρεμισμένο πλίθινο τοίχο. 6 παιδιά με τους γονείς τους μεγάλωσαν σε ένα δωμάτιο σπίτι. Οι περισσότεροι ''έφυγαν'' και έγιναν ανάμνηση.. Το καημένο το πατρικό μην έχοντας πια κάποιον να προστατέψει,παραδόθηκε κι αυτό στον χρόνο. Η σκεπή έπεσε, άνοιξε αφήνοντας χώρο για να ''πετάξουν'' οι αναμνήσεις ψηλά,να αρχίσουν το ταξίδι τους αναζητώντας τις χαμένες άυλες ψυχές... Για να φωλιάσουν

Πορτοκάλια Λακωνίας

Κάποιος πρόσφατα που με συνάντησε στον δρόμο μου είπε.
Νίκο είχα μπει στην σελίδα για να βρω φωτογραφίες με πορτοκαλιές,και δεν βρήκα.Γιατί δεν ανεβάζεις φωτογραφίες με πορτοκαλιές;
Έχω ανεβάσει φωτογραφίες τέτοιες κατά καιρούς απάντησα..
Παρόλα αυτά μιας και βρέθηκα ανάμεσά τους προχθές είπα να ''τραβήξω'' κάνα δυο με το κινητό τηλέφωνο.
Υπέροχες αυτήν την εποχή  οι πορτοκαλιές με τα πορτοκαλάκια τους.
Αυτό που χρειάζεται μια καλή τιμή κατά την πώληση  για να μπορέσει και η περιοχή να χαμογελάσει έστω και λιγάκι.. 
Οι μελισσούλες κάνουν πάρτι ανάμεσα και γύρω απ τις πορτοκαλιές πάνω στο κατακίτρινο τοπίο.
Και φυσικά τις αφήνουμε και μάλιστα πρέπει να τις προσέχουμε από.. (ψεκασμούς ,δηλητήρια κ.τ.λ) Είναι γνωστό άλλωστε πως αν αφανιζόντουσαν οι μέλισσες λίγα χρόνια μετά δεν θα υπήρχε ζωή στον πλανήτη.. 

Δημοτικό σχολείο Έλους (2018)

9 Μαρτίου 2018         17:25μμ

Ένα ανοιξιάτικο απόγευμα του Μάρτη.
Στο προαύλιο του Δημοτικού σχολείου εδώ στο Έλος Λακωνίας.
Φωτογραφίες ''τραβηγμένες'' με το κινητό τηλέφωνο.

Το παιχνίδι του μυαλού

Είχε περάσει γρήγορα η ώρα εκείνο το απόγευμα. Σε λίγη ώρα το σούρουπο θα είναι εδώ..
Έλα όμως που δεν μου κάνει καρδιά να φύγω..
Εκείνη η μέρα ήταν χειμωνιάτικη,και άγρια όμορφη.Μαγική μου φάνταζε τώρα που την φέρνω στην σκέψη μου. 
Φορώντας τα ακουστικά στα αυτιά μου και έχοντας την μουσική χαμηλά,περπατούσα στο κύμα.
Ένιωθα την ορμή ,την δύναμή του καθώς με χτυπούσε μέχρι πάνω απ το γόνα..
Ο ουρανός κατάμαυρος απ τα γεμάτα βροχή σύννεφα. 
Η μουσική στα αυτιά μου συγκρουόταν βίαια με τον θυελλώδη άνεμο και τις σταγόνες της θάλασσας που έφερνε πάνω μου.. 
Υπέροχη η αίσθηση της ελευθερίας μιας στιγμής...
Σε λίγο όμως δεν θα έβλεπα τίποτα. Το φεγγάρι προσπάθησε να με πείσει να μείνω στο ονειρεμένο άγριο σκηνικό να περπατήσουμε παρέα. 
Όμως δεν μπόρεσα να το κάνω.. Είναι εκείνη η ώρα που το βαθύ σκοτάδι σε αυτές τις συνθήκες  φέρνει σκέψεις και φόβο..
Κανείς δεν υπάρχει πουθενά τριγύρω, μόνο η θύελλα και το σκοτάδι που έρχεται..
Και τότε το βήμα έγινε ποιο γρήγορο, ταυτόχρονα εισερχόμενες παιδικές σκέψεις κατακλύζουν το μυαλό..  Και τότε φοβάσαι...
Φοβάσαι ότι τα λυσσαλέα κύματα θα σε σκεπάσουν και θα σε πάρουν μέσα στο άπειρο για πάντα..
Φοβάσαι ότι ο άνεμος θα σε σπρώξει σε εκείνο το μαύρο αφηνιασμένο, δίχως γυρισμό..
Η βροχή δυναμώνει .. ζυγώνω..
Μετά από λίγο με βλέπω που μπαίνω στο αμάξι,βρεγμένος, και λίγο λαχανιασμένος..
Παίρνω μια ανάσα,γυρίζω το κλειδί και με τα φώτα αναμμένα πλέον αφήνω πίσω μου την Νέα κοίτη στις εκβολές του Ευρώτα..

Ελιά Λακωνίας.Με φόντο το χειμωνιάτικο ηλιοβασίλεμα

Παντού υπάρχει ομορφιά τριγύρω μας,στο κάθε τι..
Αν όμως ψάχνεις το κάτι παραπάνω, αυτό που από απλός θαυμασμός θα μετατραπεί σε μια εσωτερική τεράστια δροσερή ανάσα και ευχαρίστηση ανακατεμένα με ηρεμία και γαλήνη,το μόνο που χρειάζεται είναι να βρεθείς οπουδήποτε.. 
Την κατάλληλη όμως στιγμή.
Λίγες μέρες πριν....
#Greece #Laconia #Ελλάδα
© Nikos Tamvakologos

Αν υπάρχει παράδεισος,ανακάλυψα μια μικρή γωνιά του.

Τι να περιγράψω από εκείνη την χειμωνιάτικη μέρα. Άγρια ομορφιά,λυσσαλέα θαλασσινή αύρα,και ένα βουητό απόκοσμο,φοβιστικό. Έβγαλα τα παπούτσια και περπάτησα 2 χιλιόμετρα μες στο νερό και βρέθηκα μπροστά σε αυτήν την εικόνα που δεν πίστευα. Μακάρι να μπορούσατε να το δείτε live.Ένα τεράστιο δέντρο,κλαδί εμφανίστηκε εκεί μαγικά..με περίμενε και μου συμπλήρωσε το όνειρο που ζούσα.. Πουθενά αλλού,μονάχα εδώ..

Ένας μαύρος ποταμός θυμάται την ζωή που έκρυβε μέσα του.

Κατέβηκα απ το αυτοκίνητο και έψαξα με τα μάτια το Γύθειο..
Αγναντεύοντας το απέραντο ανοιχτό γαλάζιο του ουρανού να ενώνεται με εκείνο το βεραμάν του Λακωνικού κόλπου. 
Ξεφύσησα και σκέφτηκα, ποιον κοροϊδεύεις?
Τελικά μόνο το Γύθειο δεν έψαξα σε εκείνη την ματιά.
Κούνησα το κεφάλι σε μια ένδειξη απογοήτευσης για αυτό που έβλεπα.
Βρισκόμουν στο τέρμα, στις εκβολές του ποταμού Ευρώτα. 
Του ποταμού Ευρώτα που δίνει ζωή,δροσιά ''αναπνοή'' και πρασινίζει τα πάντα στο πέρασμά του..
Η έστω, αυτό μονάχα θα έπρεπε να κάνει.. Αλλά.
Πάντα θα υπάρχει και ένα αλλά.
Μαύρος..   Ο Ευρώτας ο μαύρος ποταμός.
Και να σκεφτείς ότι πρόλαβα τα χρόνια που περνώντας πίναμε από το παγωμένο, κρύσταλλο νερό του..
Σε τόσο λίγα χρόνια άλλαξαν τόσα πολλά.
Και ο Ευρώτας έγινε ένα μολυσμένο τοπίο..
Τι κρίμα..
Έχω την αίσθηση του τώρα και μπορώ να καταλάβω πόσο γρήγορα όλα γύρω μας αλλάζουν, προς το χειρότερο.
Μάλλον λάθος δεν αλλάζουν,εμείς τα αλλάζουμε..
Και αφού δεν άντεχα άλλο να βλέπω αυτό το θέαμα,''έδειξα'' πλάτη στον Ευρώτα και κοιτάζοντας ανατολικά θέλησα να θαυμάσω την Κουρκούλα και την Κυανή Ακτή. 
Μπόρεσα και είδα λίγο την κορυφή της καθώς τα σύννεφα περνώντας άφηναν για λίγο την σκιά τους πάνω της.
Έμεινα για λίγο εκεί, πλάι στον Φάρο του Άρη,κοιτάζοντας τα πλοία που είχαν ''φωλιάσει'' ως που να φύγει μακριά ο άνεμος που τα πολιορκούσε.
Νίκος Ταμβακολόγος

Ένα χειμωνιάτικο δειλινό

16 Γενάρη του 2018
Στην καρδιά του χειμώνα!!!
Πάντα τα ξωκλήσια και ιδίως αυτά που δεν τα αντικρίζουν συχνά μάτια,είναι τα αγαπημένα μου.Και δεν μιλώ μονάχα φωτογραφικά.
Ανάμεσα στις πορτοκαλιές,στον κάμπο του Έλους Λακωνίας. 
Το εκκλησάκι του Αγίου Δημητρίου.
Ζωσμένο στο πράσινο και με φόντο το χειμωνιάτικο δειλινό..

Γιατί η ζωή είναι ωραία

31/12/2017 
Πάει και αυτός ο χρόνος..
Και κάπως έτσι, με αυτά τα υπέροχα χειμωνιάτικα, ηλιόλουστα η συννεφιασμένα, πρωινά και απογευματινά πλάνα, θα αποχαιρετήσω τον χρόνο.. Με την ελπίδα ότι όσο ζω δεν θα δω να αλλάζει,να καταστρέφεται .. ο επίγειος παράδεισος μου.
Αλλά και αν κάποτε ο άνθρωπος,''ο καταστροφέας'' γεμίσει με τσιμέντο,πλαστικό και βλάψει ετούτη εδώ την ομορφιά. 
Θα χαίρομαι που εκατοντάδες χρόνια μετά κάποιοι ίσως δουν την υπέροχη ομορφιά που κάποιοι δεν σεβάστηκαν,πίσω στον χρόνο...... Αν θα υπάρχει ακόμη ζωή.
Το βίντεο αφιερωμένο σε μια κοπέλα που δεν γνώριζα προσωπικά, και που ''πέταξε'' στο άγνωστο λίγες μέρες πριν...
Καλή Χρονιά με υγεία ,ευτυχία και διάθεση για ζωή..
Γιατί η ζωή είναι ωραία.
Βίντεο Νίκος Ταμβακολόγος