Και το ΚΤΕΛ Λακωνίας πέρα βρέχει

 Τα τελευταία 2 η 3 χρόνια τα λεωφορεία έχουν σταματήσει να περνούν από το Έλος(περνούν κάνα 2 όλα κι όλα και προς Σπάρτη και προς Μολάους,συνολικά)
 Έχουμε δίπλα μας την Σκάλα και το Βλαχιώτη που εκεί υπάρχουν τα μαγαζιά ,οι τράπεζες,και κάποιες υπηρεσίες και αν κάποιος δεν έχει αυτοκίνητο θα πρέπει να φιλήσει τα Α@@@@ΙΑ του καθενός για να τον πάρει όταν θα πάει για δική του δουλειά.

 Πολλά παιδιά που πηγαίνουν Επαλ η νυχτερινό στην Σπάρτη επίσης δεν εξυπηρετούνται..Άλλα παιδιά που επίσης πηγαίνουν φροντιστήρια σε Σκάλα και Βλαχιώτη δεν μπορούν να εξυπηρετηθούν.. 
Τα λεωφορεία σταμάτησαν να περνούν από το Έλος όταν λόγο του βορβά(χείμαρρος) είχε καταστραφεί κομμάτι του δρόμου Έλος - Βλαχιώτη..Αυτό αποκαταστάθηκε εδώ και καιρό ,αλλά ποτέ δεν επανήλθαν τα τακτά δρομολόγια του παρελθόντος. 
Να κόψουν τον κώλο τους ΚΤΕΛ,Δήμαρχοι,Περιφέρειες,Βουλευτές(Δεν αναφέρομαι σε συγκεκριμένους,γενικά για όποιον περνάει απ το χέρι του εννοώ) και κάθε παρατρεχάμενος να επανέλθουν όλα τα δρομολόγια που περνούσαν από το Έλος. Διαφορετικά να μαζευτούμε πολίτες και να προσφύγουμε όπου χρειάζεται η δεν ξέρω τι άλλο πρέπει να κάνουμε..Κλείσανε τα σχολεία,τις αστυνομίες,τα ταχυδρομεία,τις εφορίες,ταμεία,υπηρεσίες από τα χωριά..Και τώρα ούτε καν τα λεωφορεία δεν περνάνε από τα χωριά μας για να πάει σε όλα τα παραπάνω ο κοσμάκης..2020 η  Ανάπτυξη σε όλο της το μεγαλείο.. 

Κυπαρίσσια στο βάθος

Πόσο μου αρέσει να κοιτάζω από το πίσω παραθύρι μου.Σκέφτομαι πως όλα μου τα χρόνια έως τώρα τα πέρασα εδώ,σε αυτό το σημείο.Νιώθω πολύ τυχερός.(Ε και λιγάκι άτυχος γιατί πάντα ονειρευόμουνα να δω όλο τον κόσμο) Εκείνη την χειμωνιάτικη μέρα άνοιξα το παράθυρο και ακούμπησα με τους αγκώνες στο περβάζι αφήνοντας τον παγωμένο αέρα που ερχόταν από τον χιονισμένο Πάρνωνα να εισβάλει στα ρουθούνια μου.Έπειτα βλέποντας τα σύννεφα για ακόμη μια φορά να τρέχουν τρελά,φύσηξα ψηλά τον καπνό από εκείνη την τελευταία τζούρα. Είπα καληνύχτα στον πατέρα μου που κοιμάται κάτω από εκείνα τα κυπαρίσσια στο βάθος και έκλεισα το παντζούρι.. Φύλαξα όμως την στιγμή κι ας ήταν μια απλή στιγμή μέσα στον χρόνο.
© Νίκος Ταμβακολόγος

Για την άγνωστη αγαπημένη

2 του Γενάρη μιας νέας χρονιάς, σε συλλογίστηκα πάλι απόψε.
Είναι λίγες οι μέρες που πέρασαν από εκείνο το σούρουπο του Δεκέμβρη.
Τότε ... Που σε είδα να τρέχεις σαν αερικό, σαν ξωτικό στην έρημη αμμουδιά.
Είναι πολλές οι στιγμές που νιώθω ότι ίσως ήσουν ένα αποκύημα της φαντασίας μου..
Αλλά νιώθω στο πρόσωπό μου τον παγωμένο αέρα εκείνης της νύχτας..
Έχουν ποτιστεί οι ίριδες των ματιών μου από την κίνηση του αέρινου ρούχου σου καθώς έτρεχες προς την λησμονιά..
Έχω αποτυπωμένη την φιγούρα σου στην άκρη της ξύλινης προβλήτας.. Στο τέρμα. Στο πέρασμα.
Σε είδα να αιωρείσαι ψηλά παρέα με εκείνο το θαλασσοπούλι που είχε μάτια σαν χάντρες..
Τελευταία ... είδα τα χνάρια σου στην άμμο καθώς τα έσβηνε το κύμα..
Δεν υπήρχε τίποτα πια από εσένα εκεί.   Μονάχα θυμάμαι....
Θυμάμαι ότι έσκυψα και χάιδεψα με τα δάχτυλά μου τα δάκρυά σου που ακόμη δεν είχαν στεγνώσει από κάτω..
Από εκείνη την μέρα έρχομαι εκεί και σε ψάχνω,περπατώ, αναζητώντας τα σβησμένα χνάρια σου..
Μάταια..
2 του Γενάρη μιας νέας χρονιάς και σε αισθάνομαι δίπλα μου, σε ένα παράλληλο σύμπαν..
2 του Γενάρη μιας νέας χρονιάς και ακόμη σε θυμάμαι..
Ακόμη.
Φωτογραφία - κείμενο: Νίκος Ταμβακολόγος
Περιοχή: Κυανή Ακτή Έλους Λακωνίας