Το παιχνίδι του μυαλού

Είχε περάσει γρήγορα η ώρα εκείνο το απόγευμα. Σε λίγη ώρα το σούρουπο θα είναι εδώ..
Έλα όμως που δεν μου κάνει καρδιά να φύγω..
Εκείνη η μέρα ήταν χειμωνιάτικη,και άγρια όμορφη.Μαγική μου φάνταζε τώρα που την φέρνω στην σκέψη μου. 
Φορώντας τα ακουστικά στα αυτιά μου και έχοντας την μουσική χαμηλά,περπατούσα στο κύμα.
Ένιωθα την ορμή ,την δύναμή του καθώς με χτυπούσε μέχρι πάνω απ το γόνα..
Ο ουρανός κατάμαυρος απ τα γεμάτα βροχή σύννεφα. 
Η μουσική στα αυτιά μου συγκρουόταν βίαια με τον θυελλώδη άνεμο και τις σταγόνες της θάλασσας που έφερνε πάνω μου.. 
Υπέροχη η αίσθηση της ελευθερίας μιας στιγμής...
Σε λίγο όμως δεν θα έβλεπα τίποτα. Το φεγγάρι προσπάθησε να με πείσει να μείνω στο ονειρεμένο άγριο σκηνικό να περπατήσουμε παρέα. 
Όμως δεν μπόρεσα να το κάνω.. Είναι εκείνη η ώρα που το βαθύ σκοτάδι σε αυτές τις συνθήκες  φέρνει σκέψεις και φόβο..
Κανείς δεν υπάρχει πουθενά τριγύρω, μόνο η θύελλα και το σκοτάδι που έρχεται..
Και τότε το βήμα έγινε ποιο γρήγορο, ταυτόχρονα εισερχόμενες παιδικές σκέψεις κατακλύζουν το μυαλό..  Και τότε φοβάσαι...
Φοβάσαι ότι τα λυσσαλέα κύματα θα σε σκεπάσουν και θα σε πάρουν μέσα στο άπειρο για πάντα..
Φοβάσαι ότι ο άνεμος θα σε σπρώξει σε εκείνο το μαύρο αφηνιασμένο, δίχως γυρισμό..
Η βροχή δυναμώνει .. ζυγώνω..
Μετά από λίγο με βλέπω που μπαίνω στο αμάξι,βρεγμένος, και λίγο λαχανιασμένος..
Παίρνω μια ανάσα,γυρίζω το κλειδί και με τα φώτα αναμμένα πλέον αφήνω πίσω μου την Νέα κοίτη στις εκβολές του Ευρώτα..