Σκιές στον βράχο ''Χύτρα Κύθηρα''

Όσοι έχετε επισκεφτεί τα Κύθηρα θα έχετε δει Νότια στο βάθος έναν μεγάλο βράχο. Έχει όνομα, είναι η βραχονησίδα Χύτρα η Αυγό. Όσοι λοιπόν έχετε ταξιδέψει στο υπέροχο νησί των Κυθήρων ίσως έχετε επισκεφτεί την χύτρα, οπότε θα γνωρίζεται και τον Κάπτεν Σπύρο. Για όσους από εσάς είναι στα σχέδιά σας ένα ταξίδι στα Κύθηρα να αναζητήσετε στο λιμάνι στο Καψάλι τον Κάπτεν Σπύρο Κασιμάτη. Ο Σπύρος έχει το σκάφος και πραγματοποιεί μετάβαση προς την Χύτρα(και όχι μόνο) .Σε αυτό το σημείο θα σας πω μονάχα ένα. Μην κάνετε το λάθος και φύγετε από το νησί χωρίς να επισκεφτείτε με τον Κάπτεν Σπύρο τον βράχο. Αυτές τις 2 περίπου ώρες που θα διαρκέσει θα τις θυμάστε όλη σας την ζωή. Δεν θα πω απολύτως τίποτε άλλο για να το ζήσετε όλο αυτό, χωρίς να γνωρίζετε τίποτα εκ των προτέρων. 

Όσο για εμένα.. 

Λίγες μέρες αφότου άφησα πίσω μου το νησί και βρίσκομαι καθισμένος  μπροστά από μια οθόνη και βλέπω μια εικόνα που τράβηξα από μακριά την βραχονησίδα. Βράδιασε.. Τα μάτια μου κλείνουν εδώ και ώρα. Κουράστηκαν να μένουν ανοιχτά και έκλεισαν. Τελευταία εικόνα ένα μισογεμάτο ποτήρι με κόκκινο κρασί επάνω στο γραφείο. Ξαφνικά ένιωθα άυλος σαν το τίποτα. Ένιωσα να με καταπίνει η οθόνη και να ίπταμαι μέσα στο φόντο της εικόνας. Μιας εικόνας που άρχισε να αλλάζει. Η ηρεμία και η γαλήνη χάθηκαν. Ο αέρας λυσσομανούσε μες στο σκοτάδι και με σκορπούσε από δω κι από κει. Τα κύματα τεράστια προσπαθούσαν να φτάσουν κάτι από εμένα και να με βυθίσουν στο χάος. Κάποιες σταγόνες έφταναν και προσπαθούσαν να εξανεμίσουν την αόρατη, άυλη ύπαρξή μου. Δεν τα κατάφεραν. Πλησίασα στον τεράστιο βράχο, έφτασα από πάνω ,προσπέρασα και στάθηκα. Κάπου μακριά και πίσω σε εκείνο το δωμάτιο, ένα σώμα ακίνητο μπροστά σε μια οθόνη ... Νιώθω τους δυνατούς χτύπους της καρδιάς, μιας καρδιάς που κοντεύει να σπάσει από την ένταση αυτού του σκηνικού. Έφτασα να αιωρούμαι χαμηλότερα κι έδωσα μια και βρέθηκα στα σωθικά του βράχου περνώντας απ την πύλη που βρίσκεται Νότια του. Η σπηλιά.  Σκοτάδι. Μόνο σκοτάδι. Απόλυτο σκοτάδι. Τίποτα δεν θύμιζε εκείνη την ηλιόλουστη μέρα. Τα κύματα τεράστια, με ορμή προσπαθούσαν να ξεσκίσουν τα σπλάχνα της. Τα άκουγα μες στο σκοτάδι να βογκούν και να ξεψυχάνε χτυπώντας επάνω της. Δυο λαμπιρίζοντα μάτια είδα να βγαίνουν απ το σκοτεινό βάθος, απ την πέρα σπηλιά. Κι άλλα δυο, κι άλλα, και περισσότερα. Γέμισε η σπηλιά με λαμπιρίζοντα μάτια, και σκιές. Σκιές στο απόλυτο σκοτάδι; Δεν φαίνονταν αλλά ήταν εκεί. Μπορώ να ορκιστώ για αυτό. Πιστοί φρουροί του βράχου των μυστικών και του μυστηρίου. Ήρθε ο αέρας και με πήρε, με σήκωσε πάλι ψηλά. Είδα τις σκιές να βγαίνουν και να ανεβαίνουν στην κορυφή. Γέμισε η κορυφή με σκιές. Εκατοντάδες λαμπιρίσματα επάνω στην βραχονησίδα, κι ενα λιβάδι κατακίτρινο, αθάνατο μέσα στην σκοτεινιά του. ''Sempre viva''

Ο Αμμόλοφος στο σημείο Μηδέν

 

Πρόλαβα και κρύφτηκα πίσω από τον αμμόλοφο στο σημείο μηδέν. Προσπάθησα να πνίξω την ανάσα μου στον πνεύμονα καθώς εκείνη πάσχιζε να βγει στην ατμόσφαιρα μαζί με την παρέα της. Μια σταγόνα ιδρώτα ξεκίνησε απ το μέτωπο μου, κοντοστάθηκε στην άκρη του ματιού και ήταν έτοιμη να προβεί στο απονενοημένο διάβημα. Στο βάθος εκείνο πλησίαζε  γρήγορα και έμοιαζε να αιωρείτο ξυστά πάνω από το νερό. Ξένο κι απόκοσμο για τον κόσμο της λογικής. Ένας εισβολέας που εκμεταλλεύτηκε το κενό ασφαλείας του υπέρτατου μυαλού σπάζοντας το φράγμα της φαντασίας, περνώντας από την μια πλευρά στην άλλη. Το σαγόνι μου είχε θαφτεί σχεδόν στην άμμο, στον εγκέφαλο μου γίνονταν μια μάχη φόβου - θάρρους για να κρατηθούν τα μάτια ανοιχτά η κλειστά. Δύσκολα θα έβγαζες νικητή. Με τα μάτια μισόκλειστα το είδα που είχε βγει στην αμμουδιά μπροστά απ τον αμμόλοφο στο σημείο μηδέν. Επάνω στην ράχη του είχε καθίσει ένα όρνεο. Εκείνο έκανε βήματα με τα 2 μοναδικά πόδια που είχε μπροστά και το πίσω μέρος του ακολουθούσε, γλιστρούσε σαν φίδι στην άμμο. Ο λαιμός με εκείνη την πελώρια δαγκάνα έκαναν σπασμωδικές ακανόνιστες κινήσεις. Ξαφνικά ο φόβος στο μυαλό μου ζητωκραύγασε και με μιάς τα μάτια μου έκλεισαν. Μια σπίθα θάρρους και λογικής προσπάθησαν να σηκώσουν τα βλέφαρα, αλλά ο φόβος δυνατός, έπνιξε την λογική και ελευθέρωσε την φαντασία. Τα μάτια άνοιξαν διάπλατα για να με αναγκάσουν να δω την φανταστική αλήθεια της άλλης πλευράς. Εκείνο πλέον με κοιτούσε, δεν έβλεπα τα μάτια του, δεν ξέρω καν αν είχε, αλλά τα ένιωθα καρφωμένα επάνω μου. Σηκώθηκα όρθιος στον αμμόλοφο στο σημείο μηδέν, έκλεισα τα μάτια σφιχτά και εισέπνευσα μια τεράστια ποσότητα νοτισμένου με αλάτι αέρα. Σήκωσα το κεφάλι ψηλά συνεχίζοντας να έχω κλειστά τα μάτια και ξεκίνησα επίθεση στον εγκέφαλό μου με μπροστάρα την λογική, της από εδώ πλευράς. Η Λογική άρχισε να κυριεύει την φαντασία. Με τα μάτια κλειστά είδα στο βάθος της θάλασσας να ανοίγει μια δίνη, τρομακτική και να ρουφάει εκείνο το πλάσμα μέσα της πετώντας το στην άγνωστη άλλη πλευρά. Η λογική συνέχισε μέχρι ωσότου κατάφερε να περιορίσει την φαντασία στο μέγεθος μιας μόνο κόκκου άμμου. Χρυσής άμμου. Κατεβάζοντας το κεφάλι άνοιγα ταυτόχρονα τα μάτια. Στάθηκα κοιτάζοντας ότι είχε απομείνει, και δεν είχε απομείνει τίποτα. Λίγα σύννεφα που ταξίδευαν γαλήνια, λίγα χρώματα πριν πέσει η νυχτιά κι ένας μικρός κυματισμός της θάλασσας. Τους γύρισα την πλάτη και άρχισα να κατεβαίνω από τον αμμόλοφο στο σημείο μηδέν παίρνοντας τον δρόμο της επιστροφής. Λίγες ώρες αργότερα , ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου σήκωσα το χέρι και έκλεισα τον διακόπτη που κρέμονταν στον παγωμένο τοίχο. Έκλεισα τα μάτια. Σκοτάδι..

Ένιωσα τα μάτια μου να γυρίζουν τούμπα προς τα μέσα αναζητώντας, ψάχνοντας κάτι να δουν. Διαπέρασαν κάθε εγκεφαλικό κύτταρο και εκεί, σε μια σκοτεινή και άδεια πλευρά είδαν κάτι να λαμπυρίζει μες στο σκοτάδι. Μια τόσο μικρή λάμψη όσο ένας κόκκος άμμου. Ένας χρυσός κόκκος άμμου.

Έτοιμος να εκραγεί και να  κατασπάραξει κάθε λογική που θα προσπαθήσει να γίνει κατεστημένο.