Και εντελώς ξαφνικά απόψε επισκέφθηκε την σκέψη μου εκείνη η μέρα.Θυμήθηκα το ήλιο που κρεμόταν από αόρατες κλωστές δεμένες στο ταβάνι του ουρανού και κάποιο αόρατο σταθερό χέρι άφηνε σιγά σιγά τις κλωστές να γλιστρούν και ο ήλιος έπεφτε κι έπεφτε,κι έπεφτε... Χαμογελούσε και χανόταν όπως στην ζωγραφιά κάποιου μικρού παιδιού.Και ξάφνου ένα αεράκι κόπιασε από το πουθενά γεμίζοντας ασπρόμαυρες συννεφιασμένες φιγούρες το πορτοκαλομπλέ του ουρανού. Ζήλεψε σκέφτηκα που θαύμαζα την εικόνα..Η ώρα περνούσε τόσο γρήγορα.
Ο μικρός ξύλινος άνθρωπος μπροστά μου είχε τεντώσει τα χέρια του και ακουμπούσε τον μισοθαμένο ξύλινο δράκο..
Τους άφησα εκεί και τράβηξα για την πραγματικότητα..
Εκείνη την μέρα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου