Οι αμμόλοφοι που αλλάζουν όψη (Κυανή Ακτή, Έλος Λακωνίας - Μάρτιος)

 Τα χρόνια περνούν και αυτό είναι το φυσιολογικό σε έναν χρόνο που κυλά χωρίς σταματημό. Μέσα σε αυτά τα χρόνια βλέπουμε ,ακούμε και νιώθουμε.  Άσχημα,αδιάφορα,όμορφα,καταπληκτικά,υπέροχα. Εγώ μέσα από εδώ προσπαθώ να παρουσιάζω τα όμορφα μου, τα καταπληκτικά και τα υπέροχα.Δεν υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος λόγος που το κάνω, ίσως το κάνω γιατί νιώθω πως συντονίζομαι με ανθρώπους που σκέφτονται κάπως παρόμοια. Οπότε κάπως έτσι ξεκίνησα να μοιράζομαι κάποιες σκέψεις μου η μάλλον πιο σωστά θα ακουγόταν κάποιες φανταστικές σκέψεις μου.   Σημαντικό για εμένα όλα αυτά τα χρόνια είναι η σχεδόν καθημερινή παρουσία μου στις εκβολές και τα παράλια γύρω από τον ποταμό Ευρώτα. Μου αρέσει η φύση και η ομορφιά της οπουδήποτε κι αν την συναντήσω. Όμως ειδικά με αυτήν την περιοχή είναι άλλη η σύνδεση που υπάρχει. Είμαι από αυτούς που δεν πιστεύουν πως υπάρχει παράδεισος και κόλαση μετά το τέλος της ζωής. Βασικά θεωρώ πως δεν υπάρχει τίποτα, απλά ένα τέλος. (Δεν έχει να κάνει με θρησκείες αυτή η προσωπική μου άποψη.) Απεναντίας πιστεύω σε αυτό που ζω και που έχω ως τώρα ζήσει. Υπάρχουν στιγμές που θεωρώ πως ζω ήδη στον παράδεισο, όπως και στιγμές που νιώθω την κόλαση γύρω μου. 

Μάρτιος στην υπέροχη Κυανή Ακτή μου,δεν είναι μόνο ''μου'' φυσικά. Όμως νιώθω απίστευτη αγάπη για αυτήν την περιοχή. Μου αρέσουν οι αμμόλοφοι που αλλάζουν όψη  ανάλογα την εποχή, Μπορώ να μείνω ώρες να κοιτάζω τα χρώματα καθώς αλλάζουν αποχρώσεις σε θάλασσα και ουρανό. Μου αρέσει να ''δίνω ζωή'' στα κούτσουρα που ξεβράστηκαν στην ασημί παραλία. Την ώρα που φεύγει ο ήλιος ανάλογα το σημείο που θα τα δεις αυτά θα σου φανερωθούν. Μάρτιος και γέμισαν οι αμμόλοφοι χρώματα. Ψηλά τα σύννεφα περνούν ασταμάτητα, και εγώ μαγεμένος θεατής αυτής της εξέλιξης. Λυπάμαι που  δεν μεταφέρεται το συναίσθημα αυτό σκέφτηκα μόλις τώρα. 

Νίκος Ταμβακολόγος, Έλος Λακωνίας (2022)

Σκιές στον βράχο ''Χύτρα Κύθηρα''

Όσοι έχετε επισκεφτεί τα Κύθηρα θα έχετε δει Νότια στο βάθος έναν μεγάλο βράχο. Έχει όνομα, είναι η βραχονησίδα Χύτρα η Αυγό. Όσοι λοιπόν έχετε ταξιδέψει στο υπέροχο νησί των Κυθήρων ίσως έχετε επισκεφτεί την χύτρα, οπότε θα γνωρίζεται και τον Κάπτεν Σπύρο. Για όσους από εσάς είναι στα σχέδιά σας ένα ταξίδι στα Κύθηρα να αναζητήσετε στο λιμάνι στο Καψάλι τον Κάπτεν Σπύρο Κασιμάτη. Ο Σπύρος έχει το σκάφος και πραγματοποιεί μετάβαση προς την Χύτρα(και όχι μόνο) .Σε αυτό το σημείο θα σας πω μονάχα ένα. Μην κάνετε το λάθος και φύγετε από το νησί χωρίς να επισκεφτείτε με τον Κάπτεν Σπύρο τον βράχο. Αυτές τις 2 περίπου ώρες που θα διαρκέσει θα τις θυμάστε όλη σας την ζωή. Δεν θα πω απολύτως τίποτε άλλο για να το ζήσετε όλο αυτό, χωρίς να γνωρίζετε τίποτα εκ των προτέρων. 

Όσο για εμένα.. 

Λίγες μέρες αφότου άφησα πίσω μου το νησί και βρίσκομαι καθισμένος  μπροστά από μια οθόνη και βλέπω μια εικόνα που τράβηξα από μακριά την βραχονησίδα. Βράδιασε.. Τα μάτια μου κλείνουν εδώ και ώρα. Κουράστηκαν να μένουν ανοιχτά και έκλεισαν. Τελευταία εικόνα ένα μισογεμάτο ποτήρι με κόκκινο κρασί επάνω στο γραφείο. Ξαφνικά ένιωθα άυλος σαν το τίποτα. Ένιωσα να με καταπίνει η οθόνη και να ίπταμαι μέσα στο φόντο της εικόνας. Μιας εικόνας που άρχισε να αλλάζει. Η ηρεμία και η γαλήνη χάθηκαν. Ο αέρας λυσσομανούσε μες στο σκοτάδι και με σκορπούσε από δω κι από κει. Τα κύματα τεράστια προσπαθούσαν να φτάσουν κάτι από εμένα και να με βυθίσουν στο χάος. Κάποιες σταγόνες έφταναν και προσπαθούσαν να εξανεμίσουν την αόρατη, άυλη ύπαρξή μου. Δεν τα κατάφεραν. Πλησίασα στον τεράστιο βράχο, έφτασα από πάνω ,προσπέρασα και στάθηκα. Κάπου μακριά και πίσω σε εκείνο το δωμάτιο, ένα σώμα ακίνητο μπροστά σε μια οθόνη ... Νιώθω τους δυνατούς χτύπους της καρδιάς, μιας καρδιάς που κοντεύει να σπάσει από την ένταση αυτού του σκηνικού. Έφτασα να αιωρούμαι χαμηλότερα κι έδωσα μια και βρέθηκα στα σωθικά του βράχου περνώντας απ την πύλη που βρίσκεται Νότια του. Η σπηλιά.  Σκοτάδι. Μόνο σκοτάδι. Απόλυτο σκοτάδι. Τίποτα δεν θύμιζε εκείνη την ηλιόλουστη μέρα. Τα κύματα τεράστια, με ορμή προσπαθούσαν να ξεσκίσουν τα σπλάχνα της. Τα άκουγα μες στο σκοτάδι να βογκούν και να ξεψυχάνε χτυπώντας επάνω της. Δυο λαμπιρίζοντα μάτια είδα να βγαίνουν απ το σκοτεινό βάθος, απ την πέρα σπηλιά. Κι άλλα δυο, κι άλλα, και περισσότερα. Γέμισε η σπηλιά με λαμπιρίζοντα μάτια, και σκιές. Σκιές στο απόλυτο σκοτάδι; Δεν φαίνονταν αλλά ήταν εκεί. Μπορώ να ορκιστώ για αυτό. Πιστοί φρουροί του βράχου των μυστικών και του μυστηρίου. Ήρθε ο αέρας και με πήρε, με σήκωσε πάλι ψηλά. Είδα τις σκιές να βγαίνουν και να ανεβαίνουν στην κορυφή. Γέμισε η κορυφή με σκιές. Εκατοντάδες λαμπιρίσματα επάνω στην βραχονησίδα, κι ενα λιβάδι κατακίτρινο, αθάνατο μέσα στην σκοτεινιά του. ''Sempre viva''

Ο Αμμόλοφος στο σημείο Μηδέν

 

Πρόλαβα και κρύφτηκα πίσω από τον αμμόλοφο στο σημείο μηδέν. Προσπάθησα να πνίξω την ανάσα μου στον πνεύμονα καθώς εκείνη πάσχιζε να βγει στην ατμόσφαιρα μαζί με την παρέα της. Μια σταγόνα ιδρώτα ξεκίνησε απ το μέτωπο μου, κοντοστάθηκε στην άκρη του ματιού και ήταν έτοιμη να προβεί στο απονενοημένο διάβημα. Στο βάθος εκείνο πλησίαζε  γρήγορα και έμοιαζε να αιωρείτο ξυστά πάνω από το νερό. Ξένο κι απόκοσμο για τον κόσμο της λογικής. Ένας εισβολέας που εκμεταλλεύτηκε το κενό ασφαλείας του υπέρτατου μυαλού σπάζοντας το φράγμα της φαντασίας, περνώντας από την μια πλευρά στην άλλη. Το σαγόνι μου είχε θαφτεί σχεδόν στην άμμο, στον εγκέφαλο μου γίνονταν μια μάχη φόβου - θάρρους για να κρατηθούν τα μάτια ανοιχτά η κλειστά. Δύσκολα θα έβγαζες νικητή. Με τα μάτια μισόκλειστα το είδα που είχε βγει στην αμμουδιά μπροστά απ τον αμμόλοφο στο σημείο μηδέν. Επάνω στην ράχη του είχε καθίσει ένα όρνεο. Εκείνο έκανε βήματα με τα 2 μοναδικά πόδια που είχε μπροστά και το πίσω μέρος του ακολουθούσε, γλιστρούσε σαν φίδι στην άμμο. Ο λαιμός με εκείνη την πελώρια δαγκάνα έκαναν σπασμωδικές ακανόνιστες κινήσεις. Ξαφνικά ο φόβος στο μυαλό μου ζητωκραύγασε και με μιάς τα μάτια μου έκλεισαν. Μια σπίθα θάρρους και λογικής προσπάθησαν να σηκώσουν τα βλέφαρα, αλλά ο φόβος δυνατός, έπνιξε την λογική και ελευθέρωσε την φαντασία. Τα μάτια άνοιξαν διάπλατα για να με αναγκάσουν να δω την φανταστική αλήθεια της άλλης πλευράς. Εκείνο πλέον με κοιτούσε, δεν έβλεπα τα μάτια του, δεν ξέρω καν αν είχε, αλλά τα ένιωθα καρφωμένα επάνω μου. Σηκώθηκα όρθιος στον αμμόλοφο στο σημείο μηδέν, έκλεισα τα μάτια σφιχτά και εισέπνευσα μια τεράστια ποσότητα νοτισμένου με αλάτι αέρα. Σήκωσα το κεφάλι ψηλά συνεχίζοντας να έχω κλειστά τα μάτια και ξεκίνησα επίθεση στον εγκέφαλό μου με μπροστάρα την λογική, της από εδώ πλευράς. Η Λογική άρχισε να κυριεύει την φαντασία. Με τα μάτια κλειστά είδα στο βάθος της θάλασσας να ανοίγει μια δίνη, τρομακτική και να ρουφάει εκείνο το πλάσμα μέσα της πετώντας το στην άγνωστη άλλη πλευρά. Η λογική συνέχισε μέχρι ωσότου κατάφερε να περιορίσει την φαντασία στο μέγεθος μιας μόνο κόκκου άμμου. Χρυσής άμμου. Κατεβάζοντας το κεφάλι άνοιγα ταυτόχρονα τα μάτια. Στάθηκα κοιτάζοντας ότι είχε απομείνει, και δεν είχε απομείνει τίποτα. Λίγα σύννεφα που ταξίδευαν γαλήνια, λίγα χρώματα πριν πέσει η νυχτιά κι ένας μικρός κυματισμός της θάλασσας. Τους γύρισα την πλάτη και άρχισα να κατεβαίνω από τον αμμόλοφο στο σημείο μηδέν παίρνοντας τον δρόμο της επιστροφής. Λίγες ώρες αργότερα , ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου σήκωσα το χέρι και έκλεισα τον διακόπτη που κρέμονταν στον παγωμένο τοίχο. Έκλεισα τα μάτια. Σκοτάδι..

Ένιωσα τα μάτια μου να γυρίζουν τούμπα προς τα μέσα αναζητώντας, ψάχνοντας κάτι να δουν. Διαπέρασαν κάθε εγκεφαλικό κύτταρο και εκεί, σε μια σκοτεινή και άδεια πλευρά είδαν κάτι να λαμπυρίζει μες στο σκοτάδι. Μια τόσο μικρή λάμψη όσο ένας κόκκος άμμου. Ένας χρυσός κόκκος άμμου.

Έτοιμος να εκραγεί και να  κατασπάραξει κάθε λογική που θα προσπαθήσει να γίνει κατεστημένο. 

Ο Τελευταίος δράκος του Ήλιου (Δεκέμβριος 2012 Κυανή Ακτή - Έλος Λακωνίας)

Κρατώντας ακόμη το πελώριο τόξο στα χέρια άρχισε να πλησιάζει διστακτικά. Ο Δράκος λαβωμένος

βαριά προσπαθούσε να βγάλει τις τελευταίες του πνοές. Το κύμα τον έλουζε και εκείνος βούλιαζε στα σωθικά της άμμου. Ο άνθρωπος έφτασε αποφασισμένος πια, δίπλα του, επάνω του, και με μιας έχωσε το βέλος του βαθιά στην καρδιά. Μια τελευταία πνοή πρόλαβε και ξέφυγε ψηλά. Τα φλογερά μάτια του μεμιάς έχασαν την λάμψη και πήραν μια  πέτρινη όψη. Η τελευταία εικόνα που είδαν ήταν εκείνης της καυτής φωτεινής ''μπάλας'' στο βάθος, έβλεπε το σπίτι του να σβήνει σιγά σιγά πίσω από λίγα εναπομείναντα σύννεφα και μαζί έσβηνε και η ζωή που του είχε απομείνει. 

Η θάλασσα έμεινε βουβή. Το μόνο που έσπαγε την σιωπή εκείνη ήταν οι ιαχές του ανθρώπου.

Ενός ανθρώπου αδηφάγου που ονειρεύτηκε και κατάφερε να επικρατήσει ακόμη και στα παραμύθια που κατασκεύασε ο ίδιος.

Όμως δεν είναι όλων τα όνειρα το ίδιο. Θα έρθει κάποια στιγμή που εκείνα τα μάτια θα ανάψουν ξανά, και θα μπορούν να δουν εκείνη την πύρινη φωτεινή μπάλα να ανατέλλει.

Θα υπάρξουν ''παραμύθια'' με Δράκους που δεν θα χάνονται, δεν θα σβήνουν.

Αποκαλυπτήρια προτομής Ανθίμου επισκόπου Έλους

Τετάρτη 27 Ιουλίου 2022 και ώρα 19:30μ.μ

 

Παγωμένη ανάσα του χειμώνα

 Ιανουάριος 2022 Ώρα 17:23

Έβγαλα τα παπούτσια και πάτησα στο παγωμένο νερό της θάλασσας. Περπατούσα από την Κυανή ακτή προς τις εκβολές του Ευρώτα και κάθε τόσο σταματούσα και θαύμαζα το πέλαγος μακριά, τα χρώματα που εκείνες τις ώρες αλλάζουν ραγδαία. Μετά έπαιρνα μια τεράστια παγωμένη ανάσα μέχρι να ζαλιστώ, άνοιγα τα μάτια και συνέχιζα. Πόση ηρεμία και τι ομορφιά. Τι τύχη.. Τα ακουστικά στα αυτιά μου έπαιζαν χαμηλά το https://youtu.be/3f3KhR5oDC4 χαμηλά για να μπερδεύεται η μουσική με το κύμα.. 

Ψηλά στον Αμμόλοφο

6 Νοεμβρίου ....

Υπάρχουν κάποιες μέρες που βρίσκομαι σε εκείνο, το μοναδικό σημείο επάνω στην Γη, που νομίζω πως αυτό που νιώθω από το τοπίο γύρω μου θα κάνει την αναπνοή μου να σταματήσει. Κατέβηκα από το αυτοκίνητο και κινήθηκα προς το ψηλότερο σημείο εκείνου του αμμόλοφου. Καθώς ανέβαινα τον αμμόλοφο , ταυτόχρονα έβγαζα και πέταγα τα παπούτσια μου παραπατώντας.. Και από ένας άντρας μεσήλικας άρχισα να μεταμορφώνομαι πάλι σε εκείνο το μικρό παιδί.. Τα βήματα έγιναν γρήγορα και χωρίς να το καταλάβω άρχισα να τρέχω με όλη μου την δύναμη και δεν σταμάτησα.. Είναι απίστευτη η αίσθηση του να μπορείς να τρέχεις πάνω σε ένα ακούνητο, σχεδόν ''νεκρό νερό''.Τα βήματα έγιναν τεράστια και εκτινασσόμουν λες και ήμουν στο ποιο μεγάλο υδάτινο τραμπολίνο του κόσμου. Οι αποστάσεις και ο χρόνος δεν είχαν ύπαρξη πια.Σαν σε μια άλλη διάσταση ... Δελφίνια στο γαλάζιο του ουρανού, θαλασσοπούλια στον διάφανο βυθό και διάσπαρτες γοργόνες σε εκείνα τα αόρατα βράχια στην μέση του πουθενά έπαιζαν τον σιωπηλό σκοπό τους..

Ένα στιγμιαίο κλείσιμο των ματιών ήταν αρκετό για να επανέλθω στην πραγματικότητα. Βρισκόμουν επάνω στην κορυφή του αμμόλοφου, ρεμβάζοντας και προσπαθώντας να επαναφέρω την ''κομμένη'' αναπνοή μου στην ζωή, θαμπωμένος από την τόση ομορφιά του τοπίου, γύρω μου...Τα επόμενα λεπτά με βρήκαν πάλι έναν μεσήλικα που είχε μπει στο αυτοκίνητο και μιλούσε στο τηλέφωνο .. Η ζωή είναι ωραία, όταν μπορείς να βλέπεις  και να ζεις το όμορφο σε στιγμές .. Αληθινές και φανταστικές.

Το ''δάκρυ'' μιας χαμένης ψυχής (Κάστρο Μονεμβασιάς)

 

Σκοτίδιασε. Ο ουρανός βούρκωσε

Χίλιες ψυχές, διπλά τα δάκρυα.

Το πρώτο δάκρυ σκόρπισε στο χώμα.

Το δεύτερο έγινε ένα με το απέραντο νερό.

Ένα τρίτο το τράβηξε ο άνεμος μαζί του.

Και ταξίδευε .. ταξίδευε

Σκοτίδιασε ουρανέ... βροχή το δάκρυ σου

Χίλιες ψυχές, δίχως ψυχή

ψάχνουνε μια διαφυγή, με σύμμαχό τους την βροχή.

Κίνησα το κεφάλι προς τα πίσω 

κι άφησα τις σταγόνες να σκορπίσουν πάνω μου.

αμέτρητες ψυχές, το ίδιο και τα δάκρυα.

Παρέμεινα έτσι ελπίζοντας πως μια σταγόνα

απ τις τόσες θα είναι διαφορετική.

Ότι θα ναι σαν χάδι από θύμησες.

Πατέρα.

Παράταση προθεσμίας πληρωμής της ειδικής ασφαλιστικής εισφοράς ΕΛΓΑ

 ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΑΓΡΟΤΙΚΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΚΑΙ ΤΡΟΦΙΜΩΝ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ

Αθήνα, 31 Μαρτίου 2021

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Παράταση προθεσμίας για πληρωμή της ειδικής ασφαλιστικής εισφοράς

 Ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων, κ. Σπήλιος Λιβανός,  κατόπιν συνεργασίας που είχε με τον πρόεδρο του ΕΛΓΑ κ. Ανδρέα Λυκουρέντζο, αποφάσισε να δοθεί τρίμηνη παράταση, μέχρι την 30η Ιουνίου 2021, της πληρωμής της ειδικής ασφαλιστικής εισφοράς στον ΕΛΓΑ των γεωργών και κτηνοτρόφων οι οποίοι δεν έχουν εκπληρώσει τις υποχρεώσεις τους μέχρι της 31ης Μαρτίου, όπως αρχικά είχε οριστεί.

Η Ευαγγελία της Αγίας Ειρήνης στον Καβομαλιά

 Καλησπέρα σας.

Με το παντζούρι ανοιχτό και βλέποντας μες στην κρύα αυτή βραδιά τα μακρινά φώτα από τα γύρω χωριά να τρεμοπαίζουν θέλησα να καθίσω να γράψω δυο λόγια για ένα ακόμη καταπληκτικό σημείο εδώ στην Νότια Λακωνία το οποίο επισκέφτηκα τον περασμένο Απρίλιο. 

Οπότε έφτιαξα μια κούπα ελληνικό καφεδάκι και άντε να ξαναβρεθώ νοερά εκεί στα Νότια.

Όπως συνηθίζω την απόφαση να πάω κάπου την πήρα εντελώς ξαφνικά. (Δεν το προτείνω)

Μεσημέρι ώρα φαγητού και μπήκα μες στο αυτοκίνητο με το δίλημμα αν θα πάω προς Μάνη η προς Νεάπολη.

Τελικά έκανα προς Νεάπολη..

Επέλεξα η διαδρομή μου να είναι κοντά στην θάλασσα ,οπότε σταματούσα κάθε τόσο για να φωτογραφήσω κάποιο χωριουδάκι η ότι μου τραβούσε την προσοχή. Στην Ελιά , στην χαρακιά και στο αγαπημένο μου εκκλησάκι της Αγίας Μαρίνας και έπειτα στον Αρχάγγελο και σε διάφορα άλλα σημεία.

Έφτασα στην Νεάπολη αργά το μεσημέρι και αφού έκανα μια γρήγορη στάση για να πάρω καφέ σε ένα από τα παραλιακά μαγαζάκια της, συνέχισα προς τον προορισμό μου. Στο Νοτιότερο σημείο.

Αφού πέρασα υπέροχα χωριά και οικισμούς έφτασα στο Γεωπάρκο του Αγίου Νικολάου (στο απολιθωμένο δάσος).

Άφησα το αυτοκίνητό μου στο εκκλησάκι της Αγίας Μαρίνας. Θα μπορούσα να πάω λίγο παρακάτω αλλά είδα τον χωμάτινο δρόμο λίγο ''φαγωμένο'' και φοβήθηκα μην γίνει ζημιά στο αυτοκίνητο.

Όπως έχω ξαναγράψει σε άλλη ανάρτηση όπου είχα επισκεφτεί ξανα το σημείο ,για να φτάσει κάποιος εκεί θα πρέπει να διασχίσει κάποια χιλιόμετρα χωματόδρομου. Γενικά είναι καλός ο δρόμος.

Ξεκίνησα με τα πόδια από το εκκλησάκι της Αγίας Μαρίνας και πέρασα το ξύλινο κιόσκι με κατεύθυνση για το μονοπάτι που θα με οδηγούσε στα εκκλησάκια της Αγίας Ειρήνης και του Αγίου Γεωργίου.

Σε αυτό το σημείο να πω ότι λόγω της περασμένης ώρας θα έπρεπε να πάω με το αυτοκίνητό μου λίγα χιλιόμετρα παρακάτω μέχρι την αρχή του μονοπατιού, απλά φοβήθηκα να μην γίνει όπως έγραψα παραπάνω ζημιά στο αυτοκίνητο,απ την άλλη όπως διαπίστωσα μετά ίσως να μπορούσα να πάω, με μεγάλη προσοχή βέβαια.

Φορτωμένος με κάμερα, φωτογραφική ,τρίποδα και ένα μικρό σακίδιο με νερό και λίγα φρούτα και σε συνδυασμό ότι πήγαινα σε πολύ γρήγορο ρυθμό θα πρέπει να πω πως ήταν η ποιο κουραστική εξόρμηση που έχω κάνει. Βέβαια εχω βάλει και ορισμένα κιλά, είχα και καιρό να κάνω κάτι ανάλογο, οπότε όλα μαζί έπαιξαν ρόλο.

Το μονοπάτι έχει αρκετές δυσκολίες. Είχε αρκετά ανηφορικά σημεία, όπως και κάποια σημεία με χαλίκι που είχε παρασυρθεί απ τις βροχές και ήθελε προσοχή. Δεν συνάντησα κανέναν στο πήγαινε ,ήμουν ολομόναχος.. Η διαδρομή μου συνολικά από το εκκλησάκι της Αγίας Μαρίνας ήταν γύρω στα 11 χιλιόμετρα περπάτημα να πάω και να επιστρέψω.(Σύμφωνα με τον gps tracker). Έφτασα 5:30 το απόγευμα στην Αγία Ειρήνη και αφού πήρα μια μεγάλη ανάσα και ξεφύσηξα για να φύγει η ένταση ''χάζεψα'' με την ομορφιά. Πλοία περνούσαν στα ανοιχτά και ένιωθα υπέροχα που μόλις είχα φτάσει στον προορισμό μου. 

Η έκπληξη βέβαια ακολούθησε αμέσως μετά μιας και κάτω από την σκιά ενός δέντρου κάθονταν 3 κοπέλες πίνοντας καφεδάκι και οι οποίες με καλωσόρισαν. 

Η έκπληξη μου μάλιστα έγινε μεγαλύτερη όταν η μια, η Ευαγγελία συγκεκριμένα που είπε ότι ήταν εκεί όλο τον χειμώνα. Υπάρχει το εκκλησάκι της Αγίας Ειρήνης και πλάι υπάρχουν 2 κελιά όπου στο ένα έμενε η Ευαγγελία. Τι να περιγράψω από αυτήν την εμπειρία μου, τον θαυμασμό μου για αυτήν την κοπέλα??Την άγρια ομορφιά και μοναξιά του τοπίου? Φυσικά εκεί δεν υπάρχει ρεύμα ούτε σήμα κινητών τηλεφώνων ούτε τίποτα.. Μιλάμε για την άγρια ομορφιά στην άκρη του Καβομαλιά. Σε λίγο θα άρχιζε να βραδιάζει και ψιχάλιζε και εγω είχα να κάνω μια πολύ γρήγορη κουραστική διαδρομή, αυτήν της επιστροφής.. Άναψα κεράκια στο πανέμορφο εκκλησάκι (θα δείτε φωτογραφίες). Και έπειτα περπάτησα λίγο παραπέρα για να βρεθώ στο εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου όπου και είναι κυριολεκτικά επάνω στα βράχια, στο τέρμα, δεν έχει παραπέρα... 

Και τα 2 εκκλησάκια είναι καταπληκτικά, η δε τοποθεσία απίστευτη.

Επέστρεψα στην Αγία Ειρήνη όπου η Ευαγγελία έκλεινε το εκκλησάκι για να μαζευτεί σιγά σιγά στο κελί της. Ξέχασα να αναφέρω ότι οι άλλες 2 κοπέλες όταν έφτασα εγω μετά από 5 λεπτά έφυγαν μιας και ήταν αρκετή ώρα εκεί (ήταν από την Νεάπολη) και γνώριζαν την Ευαγγελία. Προσφέρθηκαν μάλιστα να με περιμένουν μετά το μονοπάτι ώστε να με πάρουν με το αυτοκίνητό τους μέχρι εκεί που είχα αφήσει το δικό μου,(θα γλύτωνα κοντά 3 χιλιόμετρα) όμως μόλις είχα φτάσει στα εκκλησάκια, οπότε τις ευχαρίστησα και είπα πως αν δεν τις προφτάσω να φύγουν.. Μετά συζήτησα για λίγο με την Ευαγγελία η οποία ξεχείλιζε από καλοσύνη και προσφέρθηκε να μου φτιάξει καφέ. Η Ευαγγελία μου είπε πως έμενε εκεί τους τελευταίους 5 μήνες, πραγματικά το σκεφτόμουν στον γυρισμό και αναρωτιόμουν πως μπορεί.. Κι όμως όταν κάποιος έχει πίστη, θέληση και αναζητά την γαλήνη της ψυχής του μπορεί. Ρεύμα είπαμε δεν υπάρχει, το μαγείρεμα γίνετε έξω σε τσουκάλι με ξύλα η στην ξυλόσομπα. Ψυγείο φυσικά δεν υπάρχει οπότε επιλέγει τρόφιμα που αντέχουν εκτός ψυγείου. Τις προμήθειες του μήνα η κάθε 15 μέρες τις πηγαίνει κάποιος με βάρκα από κάτω και κατεβαίνει και τις κουβαλά σιγά σιγά.

Όποιος έχει πάει εκεί γνωρίζει η έχει ακούσει τι συνθήκες επικρατούν κατά την διάρκεια του χειμώνα. Είχα δει κάποτε ένα βιντεάκι από έναν άντρα του πολεμικού ναυτικού που ήταν παραδίπλα στον φάρο του Καβομαλιά (στον οποίο έχω πάει, πηγαίνεις από άλλο μονοπάτι) και έλεγε πως το βράδυ πίστευε πως ο αέρας θα σηκώσει τον φάρο και θα τον πάρει μέσα στην θάλασσα..

Μια κρύα νύχτα σαν κι αυτή με θυελλώδεις ανέμους και τους ουρανούς έτοιμους να ανοίξουν, το μυαλό μου πήγε εκεί. 

Να αναφέρω για το τέλος ότι αν θελήσετε να περπατήσετε το μονοπάτι κάποια στιγμή καλό θα είναι να πάτε με παρέα. Κατά την επιστροφή σε κάποιο κατηφορικό σημείο με χαλίκι και πέτρες μου γύρισε το πόδι γιατί πήγαινα πολύ γρήγορα  και από εκει και πέρα δυσκόλεψε η επιστροφή μου. Και μην ξεχνάτε ότι δεν υπήρχε και σήμα κινητής τηλεφωνίας. Οπότε το ιδανικό είναι με παρέα. Τώρα αν είστε σαν εμένα που μου αρέσει να πηγαίνω μόνος, θέλει μεγάλη προσοχή και με δική σας ευθύνη..

 

Πριν το τέλος

Κι ήρθαν τα κύματα, θεριά ολάκερα γενήκαν.

Και έδιναν μια και έμπαιναν, στα πληγωμένα του τα σωθικά.

Και εκείνο ένα φάντασμα του εαυτού του, 

ψάχνει επάνω του τους όρκους των ερωτευμένων, 

και αναπολεί τα ταξίδια των βραδινών των ξωτικών.

Φωτ. & Κείμενο   © 2021 Νίκος Ταμβακολόγος

Μια μέρα του χειμώνα στον ''παράδεισο''

Τα καλοκαίρια με κάνουν να αναζητώ εικόνες κάποιου χειμώνα μου. Φυσικά και το αντίθετο.Στους χειμώνες αναπολώ μια μέρα καλοκαιριού.. Βιάζομαι να περνούν οι εποχές, κακό αυτό σκέφτομαι .. παίρνουν και τα χρόνια παρέα τους..

21 του Γενάρη κάποιου χειμώνα..

Εκείνη την μέρα επιστρέφοντας από Κόρινθο και περνώντας το Αρτεμίσιο,έκανα δεξιά το τιμόνι μετά τα διόδια . 2 χιλιόμετρα μετά σταμάτησα ακριβώς μπροστά σε αυτήν την εικόνα. Κάθισα κάτω ακουμπώντας την πλάτη μου στο αυτοκίνητο με παρέα ένα καφεδάκι που άχνιζε έντονα στην κρύα ατμόσφαιρα, και ..... για μια ακόμη φορά κατέληξα στο ότι δεν ζητάω κάτι άλλο απ την ζωή,μόνο τέτοιες στιγμές. Τίποτα άλλο

Αλύπα. Ένας ''μικρός θησαυρός'' της Μάνης

Η Αλύπα είναι ένας μικρός οικισμός στην Ανατολική Μάνη όπου για να βρεθούμε εκεί υπάρχουν 2 διαδρομές. Η πρώτη διαδρομή περνώντας από το σκουτάρι και τον υπέροχο Κότρωνα.
Και η δεύτερη περνώντας την Αρεόπολη και ακολουθώντας λίγο παρακάτω την πινακίδα στα αριστερά.
Έτσι θα περάσουμε τους επίσης πολύ όμορφους οικισμούς
Πυρρίχος,Λουκάδικα, Φλομοχώρι και κάποιους άλλους,θα δούμε και από ψηλά τον Κότρωνα και παρακάτω φτάνουμε στον προορισμό μας,την Αλύπα.
Η μικρή παραλία στον κολπίσκο είναι καταπληκτική. Τα νερά καθαρά και στρωμένη με μεγάλα βότσαλα κατάλευκα.
Στο σημείο υπάρχει ταβέρνα που λειτουργεί τους

καλοκαιρινούς μήνες,και κάποια ενοικιαζόμενα.
Το καλοκαίρι βέβαια (Ιούλιο - Αύγουστο) όπως καταλαβαίνετε υπάρχει πολύς κόσμος,και γεμίζει ασφυκτικά.
Ο δρόμος για την παραλία είναι στενός και γενικότερα εγώ θα πρότεινα να επισκεφτείτε την περιοχή στο τέλος της άνοιξης,και αρχές καλοκαιριού.. Φυσικά μια βόλτα τον χειμώνα εκεί έχει άλλη ομορφιά και γενικότερα όλη η περιοχή...
Η επίσκεψή μου εκεί ήταν αρχές Δεκεμβρίου,όπως και οι φωτογραφίες.
Επίσης μπορείτε να πάτε και λίγο παρακάτω σε άλλη μια μικρή παραλία τις Λαλλούδες( που από ότι μου είπαν η ονομασία βγήκε από τα στρογγυλά κατάλευκα βότσαλα στρογγυλεμενα από τα κύματα στο πέρασμα των χρόνων..
Τέλος να επισημάνω ότι απαγορεύεται να μαζέψετε βότσαλα για διακοσμητικούς λόγους,υπάρχουν και πινακίδες που το αναφέρουν.

Μονή Ευαγγελίστριας Γέρακα (Υπέροχος προορισμός με θέα το απέραντο γαλάζιο)

Ένα μοναστήρι σε καταπληκτικό σημείο,μακριά από τα πολλά μάτια.Θα πρέπει να ακολουθήσεις τον δρόμο που οδηγεί μονάχα εκεί,για να δεις την ομορφιά.
Ταξιδεύοντας προς την Μονεμβάσια και λίγα χιλιόμετρα πριν, θα πρέπει να ακολουθήσετε τον δρόμο αριστερά προς Γέρακα.
Σε μια πολύ όμορφη διαδρομή δίπλα στην θάλασσα κάποια στιγμή θα δείτε στα δεξιά σας την λιμνοθάλασσα του Γέρακα(Ιέρακα) όπου είναι και το λιμάνι.Εσείς θα προχωρήσετε ευθεία θα περάσετε το χωριό Γέρακα και τον Άγιο Ιωάννη και θα έχετε το νου σας μέχρι να δείτε την ταμπέλα που λέει προς Ιερά μονή Ευαγγελιστρίας. Θα αφήσετε τον κεντρικό δρόμο, και πλέον για αρκετά χιλιόμετρα θα κινείστε σε έναν τσιμεντένιο στενό δρόμο ανάμεσα σε πολύ πράσινο και βράχια.
Να φροντίσετε να πάτε πρωινές ώρες η μετά τις 5 και πριν πέσει ο ήλιος.Θα πρέπει να χτυπήσετε το κουδουνάκι της πύλης για να έρθει μια απ τις μοναχές και να σας ανοίξει.
Θα εντυπωσιαστείτε από την πανέμορφη θέα και τον περιβάλλοντα χώρο,επίσης από τον Ναό (που στην ουσία είναι 3 εκκλησίες σε 1) θα το διαπιστώσετε αυτό όταν βρεθείτε εκεί.
Υπάρχουν τουλάχιστον 10 μοναχές στο μοναστήρι και θα σας ξεναγήσουν στον Ναό και στο ασκηταριο,αλλά και θα έχετε μοναδική φιλοξενία αφού θα σας κεράσουν το καφεδάκι και το γλυκάκι σας.
Η θέα προς την Ανατολή είναι μοναδική,αν έχει καθαρό ορίζοντα θα δείτε νησιά και απέραντο γαλάζιο.Θα νιώσετε τι σημαίνει ηρεμία,μακριά από την βαβούρα και το άγχος.
Αν πάτε Κυριακή πρωί θα ακούσετε και την θεία λειτουργία.Την Άνοιξη μοσχοβολά η ρίγανη και το φασκόμηλο παντού.
Στην διαδρομή αυτήν θα συναντήσετε στα αριστερά σας και το εκκλησάκι του Αγίου Φανουρίου και Νικολάου,το κλειδί βρίσκεται πάνω απ την πόρτα σε ένα ξύλο.Ανάψτε τα καντηλάκια,προσκυνήστε και πάρτε τον δρόμο της επιστροφής.Κάντε μια στάση στο λιμάνι του Γέρακα για καφεδάκι η φαγητό δίπλα στην θάλασσα,σε ένα από τα ποιο γραφικά σημεία της Νότιας Λακωνίας.Και μετά Γλυκάκι η ποτάκι στην Μονεμβάσια.
Βέβαια μπορείτε να κάνετε (αυτό που προτιμώ εγώ) να κάνετε την εκδρομούλα σας αυτήν και να απολαύσετε το καφεδάκι σας η το φαγητό σας στην φύση ,θα βρείτε υπέροχα σημεία για να το κάνετε..Θάλασσα,δέντρα κιόσκια η παγκάκια..Καλύτερη εποχή η Άνοιξη.
Τέλος να αναφέρω ότι εμείς οι οδηγοί θα πρέπει να οδηγούμε προσεκτικά και με πολύ χαμηλή ταχύτητα σε τόσο στενούς δρόμους γιατί εκτός απ την ασφάλεια μας,υπάρχουν πολλά ζώα που μπορεί να εμφανιστούν ξαφνικά και δεν φταίνε καθόλου να πληρώσουν την δική μας μούρλια (πάντα με την καλή έννοια)Καλές βόλτες..
Όλα αυτά όταν φυσικά επιτραπούν(λόγω κορωνοιού)..
Φωτογραφίες - Κείμενο © Νίκος Ταμβακολόγος

Δημοτικό Σχολείο Έλους Λακωνίας ''Το ξύλινο τελάρο''

Τα πρώτα μας χρόνια, τα παιδικά.. Τα περάσαμε εκεί μέσα.

Τα πρωινά .. μάθημα, και το απόγευμα πάλι εκεί,παιχνίδι και ξεγνοιασιά.

Και τα χρόνια περνούσαν κι όσο κι αν μεγαλώναμε,πάλι εκεί πηγαίναμε.

Πόσες γενιές μεγάλωσαν εκεί μέσα..Θυμάσαι; 

Ίσως ήσουν ανάμεσα σε αυτές.

Αν κοιτάξεις πίσω καταλαβαίνεις πως τα πάντα αλλάζουν..

Τι κρίμα για τα σημερινά μικρά παιδιά..

Που δεν θα μπουν ποτέ στην διαδικασία να φτιάξουν με την παρέα τους ένα μπασκετικό καλάθι από εκείνο το ξύλινο τελάρο που βρήκαν πεταμένο,και σε μια τυχαία γειτονιά να το δέσουν με σύρμα κάπου και εκεί να βάζουν τα καλάθια των ονείρων τους,με κουκουνάρια, σπασμένες μπάλες ποδοσφαίρου η καμιά πλαστική.

Τι κρίμα που δεν θα συναντηθούν όλη η παρέα στο προαύλιο του σχολείου και μετά θα φύγουν για το πρόχωμα η τον ποταμό Ευρώτα για να μαζέψουν τσιμποκάλαμα(οι φούντες των καλαμιών) Για να κάνουν τα τέλεια βέλη για τα τόξα που έφτιαξαν από λυγιά.

Και μεγαλώναμε..

Πόσα όμορφα υπάρχουν για να θυμόμαστε.

Και πλέον μεγαλώσαμε τόσο που ξεχνάμε πόσο όμορφα χρόνια ήταν αυτά που ζήσαμε σαν παιδιά..

****

Χαραγμένη η καρδιά στο παγκάκι που μετά την πρόδωσαν

Προφήτης Ηλίας στο Νότιο άκρο της Λακωνίας

Προφήτης Ηλίας,ο οικισμός με το μικρό υπέροχο λιμανάκι.
Για να βρεθείτε εκεί θα πρέπει να κατηφορίσετε προς την Νότια Λακωνία και να περάσετε τα πανέμορφα χωριά και κωμοπόλεις..Νεάπολη Βοιών ,Άγιος Νικόλαος και όλα τα πανέμορφα χωριουδάκια..Το πρώτο που με μάγεψε εκεί ήταν το κατάλευκο εκκλησάκι με φόντο τον καταγάλανο ουρανό του περασμένου Μαρτίου.Δεν ήθελα κάτι άλλο εκείνη την στιγμή.
Δεν θα βρείτε κάποια ταβέρνα,η κάποιο καφενείο...
Εκεί θα είναι μονάχα μια στάση του ταξιδιού σας για να ταΐσετε και να ποτίσετε την ψυχή σας, με την ομορφιά του τοπίου. Μιας και ανέφερα το καφενείο παραπάνω, να σας πω πως καθώς έβγαζα τις φωτογραφίες μου ένας ηλικιωμένος κύριος με την σύζυγο του βγήκαν απ την αυλή τους και πιάσαμε την κουβέντα.Στα επόμενα 15 λεπτά μας είπαν να περάσουμε στην αυλή τους για το καφεδάκι.Ένα καφεδάκι ελληνικό, φιλόξενο από απλούς ανθρώπους που ζουν εκεί στην άκρη.Σε αυτήν την πανέμορφη άκρη της Λακωνίας και της Ελλάδας.Πολύ κοντά το Γεωπάρκο του Αγίου Νικολάου ένα από τα σημαντικότερα της Ευρώπης,είναι περίπου 7 χιλιόμετρα από τον οικισμό του Προφήτη Ηλία, τα 3 περίπου είναι χωματόδρομος πολύ καλά βατός..