Τα πρώτα μας χρόνια, τα παιδικά.. Τα περάσαμε εκεί μέσα.
Τα πρωινά .. μάθημα, και το απόγευμα πάλι εκεί,παιχνίδι και ξεγνοιασιά.
Και τα χρόνια περνούσαν κι όσο κι αν μεγαλώναμε,πάλι εκεί πηγαίναμε.
Πόσες γενιές μεγάλωσαν εκεί μέσα..Θυμάσαι;
Ίσως ήσουν ανάμεσα σε αυτές.
Αν κοιτάξεις πίσω καταλαβαίνεις πως τα πάντα αλλάζουν..
Τι κρίμα για τα σημερινά μικρά παιδιά..
Που δεν θα μπουν ποτέ στην διαδικασία να φτιάξουν με την παρέα τους ένα μπασκετικό καλάθι από εκείνο το ξύλινο τελάρο που βρήκαν πεταμένο,και σε μια τυχαία γειτονιά να το δέσουν με σύρμα κάπου και εκεί να βάζουν τα καλάθια των ονείρων τους,με κουκουνάρια, σπασμένες μπάλες ποδοσφαίρου η καμιά πλαστική.
Τι κρίμα που δεν θα συναντηθούν όλη η παρέα στο προαύλιο του σχολείου και μετά θα φύγουν για το πρόχωμα η τον ποταμό Ευρώτα για να μαζέψουν τσιμποκάλαμα(οι φούντες των καλαμιών) Για να κάνουν τα τέλεια βέλη για τα τόξα που έφτιαξαν από λυγιά.
Και μεγαλώναμε..
Πόσα όμορφα υπάρχουν για να θυμόμαστε.
Και πλέον μεγαλώσαμε τόσο που ξεχνάμε πόσο όμορφα χρόνια ήταν αυτά που ζήσαμε σαν παιδιά..
****
Χαραγμένη η καρδιά στο παγκάκι που μετά την πρόδωσαν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου