Ο Αμμόλοφος στο σημείο Μηδέν

 

Πρόλαβα και κρύφτηκα πίσω από τον αμμόλοφο στο σημείο μηδέν. Προσπάθησα να πνίξω την ανάσα μου στον πνεύμονα καθώς εκείνη πάσχιζε να βγει στην ατμόσφαιρα μαζί με την παρέα της. Μια σταγόνα ιδρώτα ξεκίνησε απ το μέτωπο μου, κοντοστάθηκε στην άκρη του ματιού και ήταν έτοιμη να προβεί στο απονενοημένο διάβημα. Στο βάθος εκείνο πλησίαζε  γρήγορα και έμοιαζε να αιωρείτο ξυστά πάνω από το νερό. Ξένο κι απόκοσμο για τον κόσμο της λογικής. Ένας εισβολέας που εκμεταλλεύτηκε το κενό ασφαλείας του υπέρτατου μυαλού σπάζοντας το φράγμα της φαντασίας, περνώντας από την μια πλευρά στην άλλη. Το σαγόνι μου είχε θαφτεί σχεδόν στην άμμο, στον εγκέφαλο μου γίνονταν μια μάχη φόβου - θάρρους για να κρατηθούν τα μάτια ανοιχτά η κλειστά. Δύσκολα θα έβγαζες νικητή. Με τα μάτια μισόκλειστα το είδα που είχε βγει στην αμμουδιά μπροστά απ τον αμμόλοφο στο σημείο μηδέν. Επάνω στην ράχη του είχε καθίσει ένα όρνεο. Εκείνο έκανε βήματα με τα 2 μοναδικά πόδια που είχε μπροστά και το πίσω μέρος του ακολουθούσε, γλιστρούσε σαν φίδι στην άμμο. Ο λαιμός με εκείνη την πελώρια δαγκάνα έκαναν σπασμωδικές ακανόνιστες κινήσεις. Ξαφνικά ο φόβος στο μυαλό μου ζητωκραύγασε και με μιάς τα μάτια μου έκλεισαν. Μια σπίθα θάρρους και λογικής προσπάθησαν να σηκώσουν τα βλέφαρα, αλλά ο φόβος δυνατός, έπνιξε την λογική και ελευθέρωσε την φαντασία. Τα μάτια άνοιξαν διάπλατα για να με αναγκάσουν να δω την φανταστική αλήθεια της άλλης πλευράς. Εκείνο πλέον με κοιτούσε, δεν έβλεπα τα μάτια του, δεν ξέρω καν αν είχε, αλλά τα ένιωθα καρφωμένα επάνω μου. Σηκώθηκα όρθιος στον αμμόλοφο στο σημείο μηδέν, έκλεισα τα μάτια σφιχτά και εισέπνευσα μια τεράστια ποσότητα νοτισμένου με αλάτι αέρα. Σήκωσα το κεφάλι ψηλά συνεχίζοντας να έχω κλειστά τα μάτια και ξεκίνησα επίθεση στον εγκέφαλό μου με μπροστάρα την λογική, της από εδώ πλευράς. Η Λογική άρχισε να κυριεύει την φαντασία. Με τα μάτια κλειστά είδα στο βάθος της θάλασσας να ανοίγει μια δίνη, τρομακτική και να ρουφάει εκείνο το πλάσμα μέσα της πετώντας το στην άγνωστη άλλη πλευρά. Η λογική συνέχισε μέχρι ωσότου κατάφερε να περιορίσει την φαντασία στο μέγεθος μιας μόνο κόκκου άμμου. Χρυσής άμμου. Κατεβάζοντας το κεφάλι άνοιγα ταυτόχρονα τα μάτια. Στάθηκα κοιτάζοντας ότι είχε απομείνει, και δεν είχε απομείνει τίποτα. Λίγα σύννεφα που ταξίδευαν γαλήνια, λίγα χρώματα πριν πέσει η νυχτιά κι ένας μικρός κυματισμός της θάλασσας. Τους γύρισα την πλάτη και άρχισα να κατεβαίνω από τον αμμόλοφο στο σημείο μηδέν παίρνοντας τον δρόμο της επιστροφής. Λίγες ώρες αργότερα , ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου σήκωσα το χέρι και έκλεισα τον διακόπτη που κρέμονταν στον παγωμένο τοίχο. Έκλεισα τα μάτια. Σκοτάδι..

Ένιωσα τα μάτια μου να γυρίζουν τούμπα προς τα μέσα αναζητώντας, ψάχνοντας κάτι να δουν. Διαπέρασαν κάθε εγκεφαλικό κύτταρο και εκεί, σε μια σκοτεινή και άδεια πλευρά είδαν κάτι να λαμπυρίζει μες στο σκοτάδι. Μια τόσο μικρή λάμψη όσο ένας κόκκος άμμου. Ένας χρυσός κόκκος άμμου.

Έτοιμος να εκραγεί και να  κατασπάραξει κάθε λογική που θα προσπαθήσει να γίνει κατεστημένο.