Όσοι έχετε επισκεφτεί τα Κύθηρα θα έχετε δει Νότια στο βάθος έναν μεγάλο βράχο. Έχει όνομα, είναι η βραχονησίδα Χύτρα η Αυγό. Όσοι λοιπόν έχετε ταξιδέψει στο υπέροχο νησί των Κυθήρων ίσως έχετε επισκεφτεί την χύτρα, οπότε θα γνωρίζεται και τον Κάπτεν Σπύρο. Για όσους από εσάς είναι στα σχέδιά σας ένα ταξίδι στα Κύθηρα να αναζητήσετε στο λιμάνι στο Καψάλι τον Κάπτεν Σπύρο Κασιμάτη. Ο Σπύρος έχει το σκάφος και πραγματοποιεί μετάβαση προς την Χύτρα(και όχι μόνο) .Σε αυτό το σημείο θα σας πω μονάχα ένα. Μην κάνετε το λάθος και φύγετε από το νησί χωρίς να επισκεφτείτε με τον Κάπτεν Σπύρο τον βράχο. Αυτές τις 2 περίπου ώρες που θα διαρκέσει θα τις θυμάστε όλη σας την ζωή. Δεν θα πω απολύτως τίποτε άλλο για να το ζήσετε όλο αυτό, χωρίς να γνωρίζετε τίποτα εκ των προτέρων.
Όσο για εμένα..
Λίγες μέρες αφότου άφησα πίσω μου το νησί και βρίσκομαι καθισμένος μπροστά από μια οθόνη και βλέπω μια εικόνα που τράβηξα από μακριά την βραχονησίδα. Βράδιασε.. Τα μάτια μου κλείνουν εδώ και ώρα. Κουράστηκαν να μένουν ανοιχτά και έκλεισαν. Τελευταία εικόνα ένα μισογεμάτο ποτήρι με κόκκινο κρασί επάνω στο γραφείο. Ξαφνικά ένιωθα άυλος σαν το τίποτα. Ένιωσα να με καταπίνει η οθόνη και να ίπταμαι μέσα στο φόντο της εικόνας. Μιας εικόνας που άρχισε να αλλάζει. Η ηρεμία και η γαλήνη χάθηκαν. Ο αέρας λυσσομανούσε μες στο σκοτάδι και με σκορπούσε από δω κι από κει. Τα κύματα τεράστια προσπαθούσαν να φτάσουν κάτι από εμένα και να με βυθίσουν στο χάος. Κάποιες σταγόνες έφταναν και προσπαθούσαν να εξανεμίσουν την αόρατη, άυλη ύπαρξή μου. Δεν τα κατάφεραν. Πλησίασα στον τεράστιο βράχο, έφτασα από πάνω ,προσπέρασα και στάθηκα. Κάπου μακριά και πίσω σε εκείνο το δωμάτιο, ένα σώμα ακίνητο μπροστά σε μια οθόνη ... Νιώθω τους δυνατούς χτύπους της καρδιάς, μιας καρδιάς που κοντεύει να σπάσει από την ένταση αυτού του σκηνικού. Έφτασα να αιωρούμαι χαμηλότερα κι έδωσα μια και βρέθηκα στα σωθικά του βράχου περνώντας απ την πύλη που βρίσκεται Νότια του. Η σπηλιά. Σκοτάδι. Μόνο σκοτάδι. Απόλυτο σκοτάδι. Τίποτα δεν θύμιζε εκείνη την ηλιόλουστη μέρα. Τα κύματα τεράστια, με ορμή προσπαθούσαν να ξεσκίσουν τα σπλάχνα της. Τα άκουγα μες στο σκοτάδι να βογκούν και να ξεψυχάνε χτυπώντας επάνω της. Δυο λαμπιρίζοντα μάτια είδα να βγαίνουν απ το σκοτεινό βάθος, απ την πέρα σπηλιά. Κι άλλα δυο, κι άλλα, και περισσότερα. Γέμισε η σπηλιά με λαμπιρίζοντα μάτια, και σκιές. Σκιές στο απόλυτο σκοτάδι; Δεν φαίνονταν αλλά ήταν εκεί. Μπορώ να ορκιστώ για αυτό. Πιστοί φρουροί του βράχου των μυστικών και του μυστηρίου. Ήρθε ο αέρας και με πήρε, με σήκωσε πάλι ψηλά. Είδα τις σκιές να βγαίνουν και να ανεβαίνουν στην κορυφή. Γέμισε η κορυφή με σκιές. Εκατοντάδες λαμπιρίσματα επάνω στην βραχονησίδα, κι ενα λιβάδι κατακίτρινο, αθάνατο μέσα στην σκοτεινιά του. ''Sempre viva''
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου