ΓΙΑ ΤΗΝ 25η ΜΑΡΤΙΟΥ 1821

Ανδρεία, Αυτοθυσία, Διχασμός & Διχόνοια

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ Καθηγητή Πανεπιστημίου Μακεδονίας Επέλεξα τα 4 αυτά γνώριμα και ίσως αναπόσπαστα από την ουσία της φυλής μας χαρακτηριστικά επειδή επιθυμώ να επισημάνω τη διαχρονική σημασία της κοινωνικής ψυχολογίας ηγετών και αγωνιστών στους χρόνους της Εθνικής Επανάστασης του 1821 τη στιγμή που εσείς και εγώ όπως και οι απανταχού της γης Έλληνες αποτίουμε τον πρέποντα φόρο τιμής στους γνωστούς και τους άγνωστους αγωνιστές της Εθνικής μας Επανάστασης. Το μάθημα της ιστορίας ήταν και παραμένει σαφές: εμείς οι Έληνες κάθε φορά που κατόρθωσαμε να παραμερίσουμε τις εθνικές αδυναμίες του διχασμού και της διχόνοιας μεγαλουργήσαμε σε συλλογικό και ατομικό επίπεδο δείχνοντας πρωτόγνωρες για το ανθρώπινο γένος εκφάνσεις ανδρείας και αυτοθυσίας! Υπάρχει το απόφθεγμα που αποδίδεται στον Σερ Γουίνστον Τσώρτσιλ και διατείνεται ότι «οι λαοί που ξεχνούν την ιστορία τους είναι καταδικασμένοι να την ξαναζήσουν…» και ενώ δεν ειπώθηκε αυτό με στόχο τους Έλληνες τελικά έχει για εμάς ανεξίτηλα διαχρονικά νοήματα και σημασίες. Ακριβώς επειδή από το 1821 μέχρι και σήμερα κάθε φορά που επιτρέψαμε στους εαυτούς μας την πολυτέλεια να λησμονήσουμε τα διδάγματα της εθνικής μας ιστορίας δυστυχώς ξαναζήσαμε οδυνηρά τα αιώνια πάθη και μίση και τα πληρώσαμε με βαρύ φόρο αίματος και αλληλοσπαραγμών. Το σημείωσε με πικρό λυρισμό ο εθνικός μας ποιητής «η διχόνοια που βαστάει ένα σκήπτρο η δολερή/ καθενός χαμογελάει πάρτο λέγοντας και σύ/ Κειό το σκήπτρο που σας δείχνει έχει αλήθεια ωραία θωριά/ Μην το πιάστε γιατί ρίχνει εισέ δάκρυα θλιβερά…» Πράγματι ποιος άλλος λαός στον πλανήτη έχει να επιδείξει συμπυκνωμένη μέσα σε τόσο μικρά χρονικά περιθώρια τέτοιες εκφάνσεις ηρωισμού, ανδρείας και αυτοθυσίας όση οι Έλληνες με Αρκάδι, Κάσο, Ζάλλογγο, Αραπίτσα, Χίο, Ψαρά και άλλα τόσα; Ποιό άλλο εθνικο-απελευθερωτικό κίνημα είδε τους πρωταγωνιστές του να πέφτουν στα πεδία της μάχης μαζί με τους αφανείς αγωνιστές τους χωρίς να περιμένουν να «εισπράξουν» την επιβράβευση του αγώνα τους μετά τη δικαίωσή του και την επικράτηση της Επανάστασης; Βαρύ το τίμημα… Από τις πρώτες μέρες του ξεσηκωμού φάνηκε ότι ο δρόμος για τη λευτεριά θα ήταν βαμένος με αίμα, πόνο και δάκρυα. Από τη σφαγή του «Ιερού Λόχου» στη Μολδοβλαχία μέχρι την προδοσία του Υψηλάντη, από τη θυσία του Γεωργάκη Ολύμπιου στον πνιγμό του Καρπενησιώτη στον Προύθο, από τον ανασκωλοπισμό του Θανάση Διάκου, στη σφαγή του επισκόπου Σαλώνων Ησαϊα! Στη Νάουσα ο Ζώτος βάζει μπουρλότο στο μπαρούτι και γίνεται κομμάτια, ο Μάρκος Μπότσαρης πέφτει στο κεφαλόβρυσο του Καρπενησίου, ο Παπαφλέσας θανατώνεται στο Μανιάκι, ο Οδυσσέας Ανδρούτσος αφήνει την τελευταία του πνοή στον ιερό λόφο της Ακρόπολης όπου πέφτει και ο Γιώργος Καραϊσκάκης. Παραδείγματα σαν τα παραπάνω είναι μικρά μόνο δείγματα ανδρείας και αυτοθυσίας που μας καλούν – τις δύσκολες μέρες που περνάμε παρακολουθώντας γαργαλιστικές λεπτομέρειες επίορκων ιερέων, δικαστικών και άλλων ανδρών «επιφανών» καθηλωμένοι μπροστά στις οθόνες της εθνικής μας τηλετύφλωσης αποχαύνωσης, και αποβλάκωσης – να σκύψουμε ευλαβικά πάνω στα ιστορικά κείμενα και χωρίς φόβο και πάθος να αναπλάσουμε τα διδακτικά παραδείγματα εκείνων των ανδρών και γυναικών. Και τούτο επειδή πιστεύω ότι μόνο εάν ψηλαφίσουμε ως σύγχρονοι άπιστοι Θωμάδες «τους τύπους των ήλων» επί του σώματος της μητέρας μας Ελλάδας θα μπορέσουμε να θυμηθούμε, να μάθους για να μην…ξαναπάθουμε! Τρείς περίοδοι του αγώνα Σύμφωνα με μια αξιοπρόσεκτη προσέγγιση ο αγώνας του 1821 μπορεί να διαρεθεί σε τρείς σημαντικές περιόδους – Στην πρώτη περίοδο (1821 – 1825) κυριάρχησε ο ενθουσιασμός, απερίγραπτου μεγαλείου πράξεις ανδρείας και αυτοθυσίας, βοήθεια από φιλέλληνες της Δύσης και Ανατολής και κόντεψε να χαθούν τα πάντα όταν ενεπλάκησαν σε εμφύλιο σπαραγμό Ρουμελιώτες και Μωραίτες! Στη δεύτερη περίοδο (1825 – 1827) η Επανάσταση έφτασε στα πρόθυρα της καθολικής κατάρρευσης όταν ο Αντιβασιλέας της Αιγύπτου Μεχμέτ Αλή ήρθε να ενισχύσει το Σουλτάνο με χερσαίες και ναυτικές δυνάμεις έχοντας επικεφαλής τον γαμπρό του στρατηγό Ιμπραήμ. Στην Τρίτη περίοδο (1827 – 1829) με την επιλογή του Ιωάννη Καποδίστρια ως πρώτου Κυβερνήτη της Ελλάδας με επταετή θητεία γεννήθηκε το μικρό ελεύθερο ελληνικό Κράτος με σύνορα μέχρι τη Θεσσαλία και την Άρτα… Η Προκήρυξη του Παλαιών Πατρών Γερμανού Την 25η Μαρτίου 1821 στη Μονή της Αγίας Λαύρας ο Παλαιών Πατρών Γερμανός ορκίζει τα παληκάρια και ο αγώνας ξεκινά.. Στην προκήρυξή του προς τους Προξένους των ξένων Δυνάμεων ο Μητροπολίτης Παλαιών πατρών Γερμανός γράφει: «Ημείς, το ελληνικό έθνος των Χριστιανών βλέποντας να μας καταφρονεί το Οθωμανικός γένος και σκοπεύει τον όλεθρον εναντίον μας πότε μ΄ένα και πότε μ΄άλλο τρόπο αποφασίσαμεν σταθερώς ή να αποθάνωμεν όλοι ή να ελευθερωθώμεν και τούτου ένεκα βαστούμε τα όπλα εις χείρας ζητούντες τα δικαιώματά μας. Όντες λοιπόν βέβαιοι ότι όλα τα χριστιανικά βασίλεια γνωρίζουν τα δίκαιά μας και όχι μόνο δεν θέλουν μας εναντιωθούν αλλά και θέλουν μας συνδράμει και ότι έχουν εις μνήμη ότι οι ένδοξοι προγονοί μας εφάνηκαν ποτέ ωφέλιμοι εις την ανθρωπότητα δια τούτο ειδοποιούμεν την εκλαμπρότητά σας και σας παρακινούμε να προσπαθήσετε να είμεθα υπό την εύνοια και προστασία του μεγάλου Κράτους τούτου…» Την προκήρυξη έλαβαν οι ξένοι πρόξενοι την 26η Μαρτίου 1821… Αυτό που θα γιορτάσουμε και πάλι στις 25 Μαρτίου του 2009 είχε δεθεί πολύ δυνατά και λειτουργικά πάνω στο διπλό άξονα «της πίστης και τηε λευτεριάς…» Ας σκύψουμε ευλαβικά… Σκύβοντας σήμερα ευλαβικά πάνω από τις ιστορικές μνήμες εκέινων των ανδρών και γυναικών, εκείνων των γεγονότων ας είμαστε βέβαιοι ότι θα βρούμε αμέτρητα δείγματα ΑΝΔΡΕΙΑΣ και ΑΥΤΟΘΥΣΙΑΣ όπως θα βρούμε και αρνητές της απώλειας της ζωής τους για κάποιο θαμπό, απόμακρο ιδεώδες που δεν είχε για αυτούς άγγιγμα χειροπιαστό, άγγιγμα σαρκικό. Θα βρούμε ανεξίτηλα σημάδια, επίσης, διχασμού και διχόνοιας όπως και σημάδια πράξεων έμπνευσης και ομόνοιας προερχόμενα όχι μόνο από Ελληνες αλλά και από κάθε εθνότητας φιλλέληνες. Και όλα αυτά γιατί τα παραπάνω 4 χαρακτηριστικά της ανδρείας, της αυτοθυσίας του διχσσμού και της διχόνοιας είναι κοινά γνωρίσ ματα της ελλαδικής οικογένειας όπως και μέλη αναπόσπαστα από την συμβολική σάρκα του Εθνους ήταν και οι ηγέτες και αγωνιστές της Επανάστασης του 1821. Τελικά είναι ευλογία για εμάς τους Ελληνες και τις Ελληνίδες το γεγονός ότι ακόμη και σήμερα στην εποχή του άκρατου ατομικισμού, της επιδερμικότητας των διαπροσωπικών μας σχέσεων και της έλειψης οραμάτων και αφοσίωσης σε ιδεώδη δεν έπαψαν να υπάρχουν ανάμεσά μας άνδρες γυναίκες και παιδιά που τρέχουν ΠΡΟΣ την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ την ίδια ώρα που ολάκεροι λαοί ενγκλωβισμένοι αρχικά στην ευδαιμονία και τώρα στην τραγική ύφεση της οικονομικής παγκοσμιοποίησης αποφεύγουν τις ευθύνες που συνεπάγεται η πραγμάτωσης, η βίωση της Ελευθερίας... Γονατίζοντας σήμερα ταπεινά, με ευσέβεια και ευλάβεια, μπρος στις ιερές μνήμες επώνυμων ηγετών και αφανών αγωνιστών που υπάρχουν στο συλλογικό ελληνικό μας υποσυνείδητο τολμώ να σας προτρέψω, κλείνοντας το άρθρο μου, Χαρείτε Ελληνίδες, Έλληνες και Ελληνόπουλα τη Μεγάλη μας διπλή γιορτή τη γιορτή της πίστης και της λευτεριάς... Ζήτω η 25η Μαρτίου 1821

Ζήτω το Εθνος τών Ελλήνων