Ο διακόπτης

Και να μαστε πάλι εδώ φίλε μου. Οι δύο μας..
Πάνε μήνες που ξεγυμνώσαμε την ψυχή μας και την ''πετάξαμε'' στην διαδικτυακή αρένα..
Υπάρχουν διαστήματα που η ρουτίνα παρέα με τα προβλήματα, σκεπάζουν κάθε τι ωραίο που υπάρχει δίπλα σου. 
Εισβάλουν στο μυαλό και σου κατασπαράζουν φαντασία και αλλόκοσμες σκέψεις..
Και κάπου κάπου εσύ αντιστέκεσαι..η έτσι νομίζεις.
Έστρεψα το κεφάλι προς τα πίσω και τα μάτια ''καρφώθηκαν'' στον ουρανό..
Δες τα σύννεφα πόσο γρήγορα τρέχουν, σκέφτηκα έντονα, για να τ ακούσεις.. Εαυτέ μου.
Για να τ ακούσεις και να ξυπνήσεις. 
Να ξυπνήσεις και να πολεμήσεις..
Να πολεμήσουμε παρέα. Για την ζωή και την ομορφιά της.
Για την Αγάπη και την αίσθηση που σου αφήνει..
Οι σταγόνες της βροχής άρχισαν να πέφτουν περισσότερες και χτυπούσαν με μανία το πρόσωπό σου,τα μάτια αντέδρασαν και έκλεισαν.Μα εσύ δεν σκέφτηκες ποτέ να χάσεις την στιγμή..
Κάπου παρακάτω, τα σύννεφα μαύρισαν σαν το σκοτάδι που έπεσε..
Οι νύχτες έρχονται, και είναι ποιο δύσκολες,μου είπες.
Μα κάθε που η νύχτα είναι εδώ,μην την φοβάσαι.Μείνε μαζί της, κάνε της παρέα γιατί και αυτή φοβάται το φως που ξημερώνει..
Και έτσι οι μέρες και οι νύχτες περνούν .. και μαζί τους παίρνουν μήνες και χρόνια.
Το χέρι απλωμένο στον τοίχο ψάχνει να βρει τον διακόπτη.. 
Ένα κλικ και..
Το σκοτάδι ''έπνιξε'' το δωμάτιο, εσύ γύρισες στο πλάι, τα μάτια έκλεισαν,οι σκέψεις χάθηκαν σε άλλη διάσταση..
Αύριο πάλι, σε μια καινούργια μέρα ... 
Ήταν η τελευταία σκέψη.

Νίκος Τ.