Και ξαφνικά σταμάτησα..
Μια μικρή περιστροφή του λαιμού δεξιά, και η ματιά σταμάτησε και αυτή.
Μπροστά μου μια εικόνα.. Μια γνώριμη από το παρελθόν εικόνα.
Ένα πλάσμα μυθικό που από την άβυσσο του πελάγους, ξεβράστηκε στην μολυβένια ακτή,έχασε την πνοή και έμεινε και αυτό εκεί..
Προσπάθησα να δω μέσα από το μεγάλο του μάτι κάτι για το απόκοσμό του.
Πως μπορείς να δεις όμως ζωή μέσα από κάτι που δεν έχει ζωή..
Μπορείς σκέφτηκα..
Και φαντάστηκα, και ξεχάστηκα σαν ένα μικρό παιδί.
Έχουν περάσει δυο χρόνια από τότε που το είδα για πρώτη φορά σε κάποιο άλλο σημείο της παραλίας.. Τότε δεν μπορούσα να δω καθαρά και προσπέρασα..
Θα μείνει εκεί μέχρι η ασημομολυβένια άμμος να το καταπιεί στα έγκατα της.
Η κάποιος άνθρωπος το αφανίσει στο τζάκι του κάποια κρύα νύχτα του χειμώνα..
Ντόμπερμαν με σώμα ιππόκαμπου
... Η απλά κάτι άλλο.
Σε έναν τόσο σκληρό κόσμο, μπορώ να επιβιώσω μονάχα αν σπάω τις αλυσίδες που κρατούν την φαντασία μου κλειδωμένη στο κελάρι του καθωσπρεπισμού..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου