Η ''τιποτένια'' μαγική πολυθρόνα

Καλησπέρα σας..

Απόψε πατώ τα πλήκτρα αποτυπώνοντας γράμματα και φτιάχνοντας λέξεις για να σας μεταφέρω μια στιγμή της ημέρας που πέρασε..

Η καλύτερα μια φωτογραφία θα φροντίσει για αυτό..

Μια πολυθρόνα.. το σκουπίδι .. το ξέβρασμα της θάλασσας που μισοθάφτηκε στην άμμο.

Αυτή η τιποτένια αυτή η πεταμένη πολυθρόνα προσφέρει κάτι μαγικό..

Ενώ ο ήλιος σχεδόν είχε χαθεί την είδα εκεί κάνοντας τον συνηθισμένο περίπατο μου στο κυμοθάλασσο.

Με προκάλεσε..με περίμενε για να μου δείξει..

Κάθισα πάνω στην ξεφτισμένη απ την αλμύρα αγκαλιά της και απλά κοίταξα μέσα, βαθιά στην απέραντη θάλασσα..

Ο ουρανός, τα χρώματα... Δεν υπήρχαν σκέψεις , μονάχα μια απέραντη ευτυχία για κάτι μαγικό,για κάτι που δεν εξηγείτε με λόγια..

Και αυτό είναι η ζωή, και είναι ωραία!!!!

Όμως θα σας αφήσω για απόψε και θα το κάνω με στοίχους από την μουσική που ακούω αυτήν την στιγμή.. Όπως τραγουδά ο Γιάννης Χαρούλης λοιπόν:

Mάσκα δεν έχω να γυρνώ

στο καρναβάλι ετούτο

μόνο μια απόχη να τρυγώ

της θάλασσας την πονηριά

και της σιωπής τον πλούτο.

Σκουπίδι η σκέψη την πετώ
τη λογική απαρνιέμαι,
μ' ένα σαράκι αρμένικο
για δρόμους που δε θέλησα
στις χαραυγές ξεχνιέμαι

Καλό μας Ξημέρωμα