ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΕΛΟΥΣ...ΘΥΜΑΜΑΙ.. ΝΕΟ ΒΙΝΤΕΟ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗΣ 2014

Σεπτεμβρης 2014

Έβρεξε σήμερα το απόγευμα,η βροχή κόπασε για λίγο..Είδα τον

ουρανό ήταν σαν ζωγραφιά, πήρα την καμερά μου και έκανα αυτό που μου ρθε στο μυαλό...Να πάω στο ποιό αγαπημένο μου μέρος του χωριού. Στο Δημοτικό σχολείο (στο Αποστολάκειον)..

Καθώς πλησίαζα απ το πίσω μέρος (το μονοπάτι που οδηγεί και στο πρόχωμα) το χώμα μύριζε βροχή,μύριζαν και οι κομπολογιές του σχολείου,που μικροί σαν είμασταν θυμάμαι ήταν η αιτία να γλυστράμε όταν τρέχαμε και να τρώμε τα γονατά μας..

Μπήκα στο προαύλιο και ένιωσα τόσο ωραία,θυμάμαι ένα προάυλιο γεμάτο παιδιά να τρέχουν και να παίζουν..Κοίταξα πρός την κατεύθυνση του υδραγωγείου και μπροστά μου σχηματίστηκαν οι μεγάλες βερυκοκιές που μπροστα σε εμάς τους πιτσιρικάδες τότε φάνταζαν κάστρα.. Θυμάμαι πως πετούσαμε πέτρες για να ρίξουμε κάτω βερύκοκα,κάποιοι αντί για τα βερύκοκα πετύχαίναν κεφάλια..(Εδώ γελάω).

Εγώ το σχολείο το βαριόμουν,δεν ήμουν καλός μαθητής..άσχετα αν αργότερα έγινε το στέκι μου,το στέκι όλων μας..

Από όταν μπήκαν οι μπασκέτες και μετά περνούσα όλη την ημέρα μου εκεί παίζοντας μπάσκετ απ το μεσημέρι μέχρι αργά το βράδυ,ήταν κάποια χρόνια που αυτό το προαύλιο έσφυζε απο ζωή..Ωραία χρόνια.. Περασμένα όμως..

Θυμάμαι τις παρέες που κάναμε, αγόρια και κορίτσια κάθε μέρα πιστά στο ραντεβού στα μπλέ ξύλινα φθαρμένα απ τον χρόνο παγκάκια..Κουβέντα,και μετά βόλτες στο χωριό μέχρι αργά.πολύ αργά..

Και τα χρόνια περνούν...

Ανεβαίνω τα σκαλοπάτια και βλέπω τον διάδρομο.. Πάνω ψηλά στον τοίχο σφηνωμένο στην λήθη το κουδούνι,σκουριασμένο, παραδωμένο στον χρόνο..

Όμως τ ακούω να χτυπάει... να χτυπά δυνατά και σαν αερικά δεκάδες παιδιά με διαπερνούν τρέχοντας προς τις σκάλες για να κατέβουν πρώτα στο προάυλιο.. Οι δάσκαλοι φωνάζουν ..σιγά σιγά..

Οι παιδικές φωνές γέμησαν τον αέρα και έγιναν ένα με το θρόισμα των δέντρων..

Και μετά... Μετά μεγαλώσαμε..

Και να με τώρα εδώ το 2014 μια μέρα του Σεπτέμβρη τραβώντας απλά λίγες εικόνες..

Μια γαλήνη και μια ηρεμία επικρατεί και ο αέρας που  εισπνέω είναι ποιο καθαρός, ποιο γεμάτος..

Δεν μου κάνει καρδιά να φύγω,πραγματικά..

Δεν θα γράψω άλλα..

Πιστεύω να έκανα πολλούς να θυμηθούν...Εγώ θυμάμαι τους φίλους,τις παρέες,τους δασκάλους..

Θυμάμαι επίσης τον Πατέρα μου που μου είχε πει πως όταν πήγαινε αυτός στο δημοτικό φύτεψαν τούς πανέμορφους ψηλούς φοίνικες.

Το σχολείο μας μπορεί να μην έχει πλέον ζωή,αλλά ζεί μέσα απ τις δικές μας αναμνήσεις..Τίς πρώτες και τις ποιό αθώες αναμνήσεις..

Αφιερωμένο σε όσους πέρασαν στιγμές σε αυτό το προαύλιο αλλά και σε όσους είναι μακρυά απ την πατρίδα τους, απ το χωριό τους..Αφιερωμένο στα παιδιά που όλοι κρύβουμε μέσα μας..

Έλος Λακωνίας  21/09/2014  Αργά την νύχτα...