6 Νοεμβρίου ....
Υπάρχουν κάποιες μέρες που βρίσκομαι σε εκείνο, το μοναδικό σημείο επάνω στην Γη, που νομίζω πως αυτό που νιώθω από το τοπίο γύρω μου θα κάνει την αναπνοή μου να σταματήσει. Κατέβηκα από το αυτοκίνητο και κινήθηκα προς το ψηλότερο σημείο εκείνου του αμμόλοφου. Καθώς ανέβαινα τον αμμόλοφο , ταυτόχρονα έβγαζα και πέταγα τα παπούτσια μου παραπατώντας.. Και από ένας άντρας μεσήλικας άρχισα να μεταμορφώνομαι πάλι σε εκείνο το μικρό παιδί.. Τα βήματα έγιναν γρήγορα και χωρίς να το καταλάβω άρχισα να τρέχω με όλη μου την δύναμη και δεν σταμάτησα.. Είναι απίστευτη η αίσθηση του να μπορείς να τρέχεις πάνω σε ένα ακούνητο, σχεδόν ''νεκρό νερό''.Τα βήματα έγιναν τεράστια και εκτινασσόμουν λες και ήμουν στο ποιο μεγάλο υδάτινο τραμπολίνο του κόσμου. Οι αποστάσεις και ο χρόνος δεν είχαν ύπαρξη πια.Σαν σε μια άλλη διάσταση ... Δελφίνια στο γαλάζιο του ουρανού, θαλασσοπούλια στον διάφανο βυθό και διάσπαρτες γοργόνες σε εκείνα τα αόρατα βράχια στην μέση του πουθενά έπαιζαν τον σιωπηλό σκοπό τους..
Ένα στιγμιαίο κλείσιμο των ματιών ήταν αρκετό για να επανέλθω στην πραγματικότητα. Βρισκόμουν επάνω στην κορυφή του αμμόλοφου, ρεμβάζοντας και προσπαθώντας να επαναφέρω την ''κομμένη'' αναπνοή μου στην ζωή, θαμπωμένος από την τόση ομορφιά του τοπίου, γύρω μου...Τα επόμενα λεπτά με βρήκαν πάλι έναν μεσήλικα που είχε μπει στο αυτοκίνητο και μιλούσε στο τηλέφωνο .. Η ζωή είναι ωραία, όταν μπορείς να βλέπεις και να ζεις το όμορφο σε στιγμές .. Αληθινές και φανταστικές.
