Η ζωή είναι πολύ λίγη και πρέπει να χωρά πολύ αλήθεια.

Η παρακάτω ανάρτηση έχει γραφτεί αρκετές μέρες πριν, ο λόγος που δεν την ανέβασα (έως αυτήν την στιγμή) έχει ως εξής.
Το ιστολόγιο αυτό είναι ένα προσωπικό ιστολόγιο και αφορά δικές μου σκέψεις(και μόνο) για το πως βλέπω εγώ τριγύρω μου..
Ο λόγος λοιπόν που δεν την είχα ανεβάσει είναι πως όταν τελείωσα το γραπτό μου εκείνο το βράδυ,το μυαλό μου ήταν αλλού.. Ήταν σε εικόνες που βλέπω τριγύρω μου και από παντού..
Ναι ακριβώς φίλοι μου.
Δεν μου πήγαινε εκείνη την στιγμή να ανεβάσω όλη αυτήν την περιγραφή για την ομορφιά της φύσης και της ζωής(καθήμενος στην πολύθρονίτσα μου και έχοντας δίπλα το καφεδάκι μου και την σομπούλα μου   όταν σχεδόν δίπλα μου χιλιάδες μικρά παιδιά κυριολεκτικά στο χώμα και στην λάσπη, άρρωστα είναι στο πουθενά για το πουθενά..
Και δεν μιλώ μονάχα για τους πρόσφυγες του πολέμου, μιλώ και για τους χιλιάδες Έλληνες που ζουν στα παγκάκια η σε χαρτόκουτα, μιλώ για εκατομμύρια παιδιά που σβήνουν γιατί δεν υπάρχει μια σταγόνα νερό να βρέξει τα χείλη τους..
Μιλώ για τα αμέτρητα παιδιά που κατακλύζουν τα ορφανοτροφεία και μεγαλώνουν δίχως κανέναν σε αυτήν την ζωή.
Η για κάποιους γονείς στα γηροκομεία που ακόμα περιμένουν... Τι;
Υπάρχουν και κάτι άλλα παιδιά που δίνουν τις δικές τους μάχες στα νοσοκομεία (και τις περισσότερες φορές άνισα)  ..
Υπάρχει δυστυχία γύρω μας, μεγάλη.. και κακία.. και αδιαφορία.
Όλα τα παραπάνω και τα παρακάτω από την ίδια βολική πολυθρόνα αυτήν την ώρα τα πληκτρολογώ. Και φυσικά ούτε τον καλό άνθρωπο θέλω να κάνω(καλός ...κακός άνθρωπος,αστείες λέξεις που έχουν χάσει το νόημα που ίσως ήθελαν να δώσουν) Είμαι απλά μέρος του συνόλου, και σε λίγο που θα κοιμάμαι στο μαλακό μου κρεβατάκι θα ξεχάσω όλους τους παραπάνω που κοιμούνται στον δρόμο, αύριο που θα μασάω το φαγητό μου φυσικά και δεν θα σκέπτομαι τα εκατομμύρια που πεθαίνουν απ την πείνα..
Βλέπεται; Ίδιοι είμαστε..
Τότε θα μου πεις... γιατί τα γράφεις τότε ρε;
Τα γράφω γιατί απλά έτσι θέλω να τα γράψω.
Τα γράφω γιατί βαρέθηκα να είμαστε ίδιοι.
 Μπορεί να μην είμαι αυτός που πραγματικά θα ήθελα να είμαι αλλά τουλάχιστον προσπαθώ.
Λόγο του ότι αυτή είναι η ποιο κουραστική ανάρτηση(από θέμα γραπτού) δεν θα αναφέρω περισσότερα.
Συγνώμη αλλά δεν με απασχολεί αν συμφωνείτε η διαφωνείτε με όλα αυτά,δεν το έκανα για αυτό.
Για όσους(και μόνο για όσους) κατά καιρούς έχετε τους ίδιους προβληματισμούς ακολουθεί η παρακάτω ανάρτηση. Είναι ένας οδηγός να ''δραπετεύεται'' ...

Φίλοι μου καλησπέρα..
Μια ακόμη βραδιά ..... 2 λόγια.
Ο καθένας μας βρίσκει τον τρόπο να εκφράζεται μέσα από κάτι που τον γεμίζει, από κάτι που τον κάνει να νιώθει όμορφα μέσα του..
Για εμένα έχει ο εξής .
Παίρνω μια βόλτα εμένα... και βγαίνω έξω, σε θάλασσες βουνά και κάμπους.
Σε τόπους που μπορείς να πάρεις μια καθάρια αναπνοή. Σε τόπους όπου μπορείς να δεις την
όμορφη πλευρά της ζωής , της φύσης και του πλανήτη..
Χωρίς κανέναν περιορισμό η παρεμβολή..
Γίνεσαι δραπέτης απ την ασχήμια της καθημερινότητας και οτιδήποτε  σε απασχολεί δεν μπορεί
να σε ακολουθήσει μιας και δεν ξέρει τον δρόμο.
Σε αυτές τις αποδράσεις μου αρέσει να αποτυπώνω κάποιες από τις εικόνες που βλέπω μπροστά μου.
Μια φωτογραφία η λίγα κινούμενα  πλάνα...
Και ύστερα αυτό που κάνω είναι απλά να τα μοιραστώ και με άλλους(κάνοντάς τα βίντεο)
Είναι κάμποσοι οι λόγοι που το κάνω αυτό..
Ο σημαντικότερος όμως είναι γιατί θέλω να τραβήξω και άλλους σε όλο αυτό. Θέλω να τραβήξω
όλους εσάς που όταν δείτε και ακούσετε ένα από αυτά τα βίντεο η διαβάσετε αυτές τις λίγες σειρές,ίσως κάτι νιώσετε..
Θέλω όλοι να μπορούμε να δραπετεύσουμε   έστω για λίγες στιγμές από αυτήν την ''στημένη'' ζωή.
Οι περισσότεροι είμαι σίγουρος πως κάνετε το ίδιο με κάτι που σας ευχαριστεί..
Εμείς καθορίζουμε το πόσο ''στημένες'' η ''χαμένες'' είναι οι ζωές μας..
Απ την άλλη καταλαβαίνω βέβαια πως όλα αυτά είναι πολύ προσωπικές σκέψεις..
Και για εμένα το ίδιο είναι..
Απλά κάποιες φορές τις αφήνω και αυτές να δραπετεύσουν....όπως απόψε.
 Η ζωή είναι πολύ λίγη και πρέπει να χωρά πολύ αλήθεια..
Βέβαια κάπου αμέσως παρακάτω, ξαφνικά σαν αστραπή αυτές οι ωραίες σκέψεις γυρίζουν πίσω στην φυλακή τους, χώνονται μέσα και κλειδώνονται.. Και ανακατεύονται με τις άλλες της επιβίωσης,της δυστυχίας,του πόνου... η ακόμη ακόμη τις άλλες ξέρετε, τις χειρότερες, της απληστίας, της αδιαφορίας για το τι συμβαίνει τριγύρω..
Να θυμάστε ότι υπάρχει και το ωραίο δίπλα μας, το όμορφο, το αγνό.
Σε εμάς μένει να το δούμε, να αφήσουμε ξεκλείδωτα και να το καλοσορίσουμε..
Η Ζωή υπάρχει για να είναι ωραία. Εμείς... Ο άνθρωπος την έκανε σκατά.
Θα συνεχίσω να αφήνω τις σκέψεις μου να δραπετεύουν σε κοινή θέα,  γιατί και εγώ στην ίδια ''στημένη'' ζωή υπάρχω!!!Αλλά και γιατί έτσι θέλω.
Και όπως έγραψα κάπου παραπάνω..
Η ζωή είναι πολύ λίγη και πρέπει να χωρά πολύ αλήθεια..
Καλό μας βράδυ.