Κρατώντας ακόμη το πελώριο τόξο στα χέρια άρχισε να πλησιάζει διστακτικά. Ο Δράκος λαβωμένος
βαριά προσπαθούσε να βγάλει τις τελευταίες του πνοές. Το κύμα τον έλουζε και εκείνος βούλιαζε στα σωθικά της άμμου. Ο άνθρωπος έφτασε αποφασισμένος πια, δίπλα του, επάνω του, και με μιας έχωσε το βέλος του βαθιά στην καρδιά. Μια τελευταία πνοή πρόλαβε και ξέφυγε ψηλά. Τα φλογερά μάτια του μεμιάς έχασαν την λάμψη και πήραν μια πέτρινη όψη. Η τελευταία εικόνα που είδαν ήταν εκείνης της καυτής φωτεινής ''μπάλας'' στο βάθος, έβλεπε το σπίτι του να σβήνει σιγά σιγά πίσω από λίγα εναπομείναντα σύννεφα και μαζί έσβηνε και η ζωή που του είχε απομείνει.
Η θάλασσα έμεινε βουβή. Το μόνο που έσπαγε την σιωπή εκείνη ήταν οι ιαχές του ανθρώπου.
Ενός ανθρώπου αδηφάγου που ονειρεύτηκε και κατάφερε να επικρατήσει ακόμη και στα παραμύθια που κατασκεύασε ο ίδιος.
Όμως δεν είναι όλων τα όνειρα το ίδιο. Θα έρθει κάποια στιγμή που εκείνα τα μάτια θα ανάψουν ξανά, και θα μπορούν να δουν εκείνη την πύρινη φωτεινή μπάλα να ανατέλλει.
Θα υπάρξουν ''παραμύθια'' με Δράκους που δεν θα χάνονται, δεν θα σβήνουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου