Τον τελευταίο χρόνο μου είχε ''καρφωθεί'' η ιδέα να περπατήσω μέχρι τον φάρο του Καβομαλιά.
Για όσους θελήσουν να τον επισκεφτούν θα αναφέρω την δική μου εμπειρία (πάντα για κάποιους αρχάριους σε αυτά σαν εμένα)..
Βέβαια καλό θα είναι να πάτε με κάποιον ορειβατικό σύλλογο μιας και θα υπάρχει έμπειρη παρέα που θα σας καθοδηγεί σωστά.
Εγώ βρέθηκα στην Νεάπολη Λακωνίας για κάποια άλλη μου υποχρέωση και αφού το είχα στο μυαλό μου, είπα.. ας το κάνω..
ΛΑΘΟΣ.. Η ώρα είχε πάει 11:00 το μεσημέρι, είχε αρκετή ζέστη και είχα μαζί και την ανιψιά μου 14 ετών.Ήταν λάθος γιατί όταν θες να κάνεις αυτήν την διαδρομή θα πρέπει να έχεις ετοιμαστεί αποκλειστικά και μόνο για αυτό...
Φεύγοντας από την Νεάπολη ανεβήκαμε το βουνό περνώντας από το χωριό Λάχι και αρχίσαμε να το κατεβαίνουνε από την άλλη πλευρά ώσπου από ψηλά είδαμε το υπέροχο χωριό Βελανίδια..
Κατεβήκαμε στην παραλία και ακολουθήσαμε έναν χωματόδρομο (πάντα με το αυτοκίνητο) για λίγο διάστημα. Σε κάποιο σημείο αφήσαμε το αυτοκίνητο και συνεχίσαμε με τα πόδια,αφού πρώτα φορτωθήκαμε σακίδια με νερό ,ρούχα ,φωτογραφικές (πάντα υπάρχουν στο αυτοκίνητο)
Κάποιο χιλιόμετρο παρακάτω συναντήσαμε το εκκλησάκι του Άγιου Μύρωνα όπου και από εκεί ξεκινούσε το μονοπάτι για τον Φάρο του Μαλέα.
Σε αυτό το σημείο να επιστήσω την προσοχή μιας και μετά από λίγο μπορεί να υπάρξει μπέρδεμα(σύγχυση) με την σήμανση και τα μονοπάτια.
Σε αυτό το σημείο είναι πολύ μπερδεμένο,υπάρχει κάποια σήμανση με κόκκινους κύκλους πάνω σε πέτρες όμως υπάρχουν παρακλάδια του μονοπατιού που σε μπερδεύουν. Στην επιστροφή στο ίδιο σημείο αντιμετωπίσαμε πρόβλημα στο να ανέβουμε..
Τελικά καταφέραμε και βγάλαμε άκρη και ανεβήκαμε..
Ένας κύριος που είχε το κοπάδι με τα ζώα του εκεί (όταν ανεβήκαμε) μας είπε πως έχει κατέβει αμέτρητες φορές για να ανεβάσει πάνω κόσμο που έχει χάσει το μονοπάτι και δεν μπορεί να ανέβει.
Και μην ξεχνάμε ότι μαζί μου είχα ένα κορίτσι 14 ετών,που είχε κουραστεί αλλά και εξαντληθεί από την ζέστη. Η γνώμη μου είναι πως η διαδρομή δεν είναι για μικρά παιδιά γιατί από την μέση της διαδρομής και μέχρι τον φάρο το μονοπάτι είναι κυριολεκτικά στην κόψη του γκρεμού.
Είναι επικίνδυνο μιας και έχει μεγάλες και μικρές πέτρες ανακατεμένες με χαλίκια και αυτά γλιστράνε..
Σε κάθε περίπτωση αν κάποιος θέλει να πάρει μαζί του το παιδί του σε αυτήν την διαδρομή είναι δικό του θέμα και ας κρίνει ο ίδιος..
Η περιπατητική αυτή διαδρομή έχει καταπληκτική ομορφιά, μοσχοβολά ρείκι και αγριολούλουδα, περπατάς και αριστερά σου έχεις το απέραντο γαλάζιο της Ελλάδας..
Και τα πλοία πάνε και έρχονται,πολλά πλοία..
Έ και όταν από μακριά βλέπεις και τον Φάρο του Καβομαλιά επιτέλους να διακρίνεται το κάνει ακόμη καλύτερο.
Ο Φάρος ανήκει στο πολεμικό ναυτικό(όπως όλοι άλλωστε) και κατασκευάστηκε το 1883.Το καλοκαίρι του 2009 αναπαλαιώθηκε με δαπάνη του ιδρύματος Αικ. Λασκαρίδη. Στον τοίχο κολλημένη η επιγραφή "Μαλέαν δε κάμψας επιλάθου των οίκαδε",που σημαίνει σαν αποφασίσεις να περάσεις τον Μαλέαν ξέχασε πως έχεις οικογένεια.
Υπέροχο, μοναδικό σημείο.
Το μόνο που μου έκανε άσχημη εντύπωση ήταν η απουσία της Ελληνικής σημαίας από τον ιστό.
Καταλαβαίνω ότι οι καιρικές συνθήκες στο σημείο είναι οι χειρότερες (άνεμοι και θύελλες) αλλά ο άδειος ιστός δείχνει άσχημα..
Για όσους θελήσουν να τον επισκεφτούν θα αναφέρω την δική μου εμπειρία (πάντα για κάποιους αρχάριους σε αυτά σαν εμένα)..
Βέβαια καλό θα είναι να πάτε με κάποιον ορειβατικό σύλλογο μιας και θα υπάρχει έμπειρη παρέα που θα σας καθοδηγεί σωστά.
Εγώ βρέθηκα στην Νεάπολη Λακωνίας για κάποια άλλη μου υποχρέωση και αφού το είχα στο μυαλό μου, είπα.. ας το κάνω..
ΛΑΘΟΣ.. Η ώρα είχε πάει 11:00 το μεσημέρι, είχε αρκετή ζέστη και είχα μαζί και την ανιψιά μου 14 ετών.Ήταν λάθος γιατί όταν θες να κάνεις αυτήν την διαδρομή θα πρέπει να έχεις ετοιμαστεί αποκλειστικά και μόνο για αυτό...
Φεύγοντας από την Νεάπολη ανεβήκαμε το βουνό περνώντας από το χωριό Λάχι και αρχίσαμε να το κατεβαίνουνε από την άλλη πλευρά ώσπου από ψηλά είδαμε το υπέροχο χωριό Βελανίδια..
Κατεβήκαμε στην παραλία και ακολουθήσαμε έναν χωματόδρομο (πάντα με το αυτοκίνητο) για λίγο διάστημα. Σε κάποιο σημείο αφήσαμε το αυτοκίνητο και συνεχίσαμε με τα πόδια,αφού πρώτα φορτωθήκαμε σακίδια με νερό ,ρούχα ,φωτογραφικές (πάντα υπάρχουν στο αυτοκίνητο)
Κάποιο χιλιόμετρο παρακάτω συναντήσαμε το εκκλησάκι του Άγιου Μύρωνα όπου και από εκεί ξεκινούσε το μονοπάτι για τον Φάρο του Μαλέα.
Σε αυτό το σημείο να επιστήσω την προσοχή μιας και μετά από λίγο μπορεί να υπάρξει μπέρδεμα(σύγχυση) με την σήμανση και τα μονοπάτια.
Σε αυτό το σημείο είναι πολύ μπερδεμένο,υπάρχει κάποια σήμανση με κόκκινους κύκλους πάνω σε πέτρες όμως υπάρχουν παρακλάδια του μονοπατιού που σε μπερδεύουν. Στην επιστροφή στο ίδιο σημείο αντιμετωπίσαμε πρόβλημα στο να ανέβουμε..
Τελικά καταφέραμε και βγάλαμε άκρη και ανεβήκαμε..
Ένας κύριος που είχε το κοπάδι με τα ζώα του εκεί (όταν ανεβήκαμε) μας είπε πως έχει κατέβει αμέτρητες φορές για να ανεβάσει πάνω κόσμο που έχει χάσει το μονοπάτι και δεν μπορεί να ανέβει.
Και μην ξεχνάμε ότι μαζί μου είχα ένα κορίτσι 14 ετών,που είχε κουραστεί αλλά και εξαντληθεί από την ζέστη. Η γνώμη μου είναι πως η διαδρομή δεν είναι για μικρά παιδιά γιατί από την μέση της διαδρομής και μέχρι τον φάρο το μονοπάτι είναι κυριολεκτικά στην κόψη του γκρεμού.
Είναι επικίνδυνο μιας και έχει μεγάλες και μικρές πέτρες ανακατεμένες με χαλίκια και αυτά γλιστράνε..
Σε κάθε περίπτωση αν κάποιος θέλει να πάρει μαζί του το παιδί του σε αυτήν την διαδρομή είναι δικό του θέμα και ας κρίνει ο ίδιος..
Η περιπατητική αυτή διαδρομή έχει καταπληκτική ομορφιά, μοσχοβολά ρείκι και αγριολούλουδα, περπατάς και αριστερά σου έχεις το απέραντο γαλάζιο της Ελλάδας..
Και τα πλοία πάνε και έρχονται,πολλά πλοία..
Έ και όταν από μακριά βλέπεις και τον Φάρο του Καβομαλιά επιτέλους να διακρίνεται το κάνει ακόμη καλύτερο.
Ο Φάρος ανήκει στο πολεμικό ναυτικό(όπως όλοι άλλωστε) και κατασκευάστηκε το 1883.Το καλοκαίρι του 2009 αναπαλαιώθηκε με δαπάνη του ιδρύματος Αικ. Λασκαρίδη. Στον τοίχο κολλημένη η επιγραφή "Μαλέαν δε κάμψας επιλάθου των οίκαδε",που σημαίνει σαν αποφασίσεις να περάσεις τον Μαλέαν ξέχασε πως έχεις οικογένεια.
Υπέροχο, μοναδικό σημείο.
Το μόνο που μου έκανε άσχημη εντύπωση ήταν η απουσία της Ελληνικής σημαίας από τον ιστό.
Καταλαβαίνω ότι οι καιρικές συνθήκες στο σημείο είναι οι χειρότερες (άνεμοι και θύελλες) αλλά ο άδειος ιστός δείχνει άσχημα..
Τέλος για όποιον το έχει σκεφτεί και του αρέσει η φύση ας το κάνει,αλλά να πάει πολύ πρωί(αποφυγή πολύ ζέστης),να μην έχει δυνατούς ανέμους,να μην πάρει μαζί μικρά παιδιά(η άποψή μου), φυσικά να φορά τα κατάλληλα παπούτσια και ρούχα,(είδαμε μπροστά μας 3 - 4 φίδια).. Εννοείτε σακίδιο με όλα τα απαραίτητα.. Και το σημαντικότερο να πάει με κάποιον ορειβατικό σύλλογο(πηγαίνουν συχνά) η έστω με παρέα.Σε καμιά περίπτωση μόνος η μόνη.. Το κινητό δεν έχει σήμα..
Εμείς διανύσαμε 12 χιλιόμετρα μονοπατιού περίπου (πήγαινε - έλα), το 1 χιλιόμετρο από αυτά μας το έφαγε το μπέρδεμα στο τέλος όπου ακολουθήσαμε λάθος μονοπάτι και γυρίσαμε πίσω.Κάναμε 1:40 για να πάμε και λίγο περισσότερο στην επιστροφή αλλά σταματούσαμε για φωτογραφίες..
Αυτή ήταν η απρογραμάτιστη διαδρομή μου στο μονοπάτι για τον Φάρο του Καβομαλιά..
Ήταν πολύ όμορφα.Σίγουρα δεν θα πάω ξανά στο πολύ κοντινό μέλλον. Όμως θα ήθελα κάποια στιγμή να ξαναπερπατήσω προς τα εκεί, και μάλιστα απόγευμα, με διανυκτέρευση στον Φάρο(πρέπει να είναι μαγικά το βράδυ εκεί,στο απόλυτο πουθενά).. Ακολουθούν και φωτογραφίες.
