Τα χρόνια περνούν και αυτό είναι το φυσιολογικό σε έναν χρόνο που κυλά χωρίς σταματημό. Μέσα σε αυτά τα χρόνια βλέπουμε ,ακούμε και νιώθουμε. Άσχημα,αδιάφορα,όμορφα,καταπληκτικά,υπέροχα. Εγώ μέσα από εδώ προσπαθώ να παρουσιάζω τα όμορφα μου, τα καταπληκτικά και τα υπέροχα.Δεν υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος λόγος που το κάνω, ίσως το κάνω γιατί νιώθω πως συντονίζομαι με ανθρώπους που σκέφτονται κάπως παρόμοια. Οπότε κάπως έτσι ξεκίνησα να μοιράζομαι κάποιες σκέψεις μου η μάλλον πιο σωστά θα ακουγόταν κάποιες φανταστικές σκέψεις μου. Σημαντικό για εμένα όλα αυτά τα χρόνια είναι η σχεδόν καθημερινή παρουσία μου στις εκβολές και τα παράλια γύρω από τον ποταμό Ευρώτα. Μου αρέσει η φύση και η ομορφιά της οπουδήποτε κι αν την συναντήσω. Όμως ειδικά με αυτήν την περιοχή είναι άλλη η σύνδεση που υπάρχει. Είμαι από αυτούς που δεν πιστεύουν πως υπάρχει παράδεισος και κόλαση μετά το τέλος της ζωής. Βασικά θεωρώ πως δεν υπάρχει τίποτα, απλά ένα τέλος. (Δεν έχει να κάνει με θρησκείες αυτή η προσωπική μου άποψη.) Απεναντίας πιστεύω σε αυτό που ζω και που έχω ως τώρα ζήσει. Υπάρχουν στιγμές που θεωρώ πως ζω ήδη στον παράδεισο, όπως και στιγμές που νιώθω την κόλαση γύρω μου.
Μάρτιος στην υπέροχη Κυανή Ακτή μου,δεν είναι μόνο ''μου'' φυσικά. Όμως νιώθω απίστευτη αγάπη για αυτήν την περιοχή. Μου αρέσουν οι αμμόλοφοι που αλλάζουν όψη ανάλογα την εποχή, Μπορώ να μείνω ώρες να κοιτάζω τα χρώματα καθώς αλλάζουν αποχρώσεις σε θάλασσα και ουρανό. Μου αρέσει να ''δίνω ζωή'' στα κούτσουρα που ξεβράστηκαν στην ασημί παραλία. Την ώρα που φεύγει ο ήλιος ανάλογα το σημείο που θα τα δεις αυτά θα σου φανερωθούν. Μάρτιος και γέμισαν οι αμμόλοφοι χρώματα. Ψηλά τα σύννεφα περνούν ασταμάτητα, και εγώ μαγεμένος θεατής αυτής της εξέλιξης. Λυπάμαι που δεν μεταφέρεται το συναίσθημα αυτό σκέφτηκα μόλις τώρα.
Νίκος Ταμβακολόγος, Έλος Λακωνίας (2022)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου